Met de klanken van Landmarq’s ‘SOWlitary Whitness’ door het huis schallend, nemen de heren renners één voor één zitting aan de ontbijttafel. Het is knus zitten op de beide smalle houten zitbanken, met het smalle wielerkontje tegen de buurman aan geplakt. De tafel is rijkelijk gedekt, onder meer met jam uit Roemenië, met bruin brood waarvan je vocht blijkt vast te houden en met door Ton vers gehaald wit stokbrood.
Volgens een nieuwe groepsverdeling wordt er van start gegaan. Groep 2 een kwartiertje na groep 1. Na de lunch, zo was het plan, zouden de groepen opnieuw gehusseld worden, ook daar was thuis al een indeling voor gemaakt. Zoals in het Routeboek was te lezen werd er eerst de Col du Bramont opgereden, om vervolgens halverwege die klim de ‘Route des Americains’ op te draaien. Het was daar dat HvE al in de remmen knijpt en de beide groepen informeert dat hij huiswaarts keert. De benen zijn futloos, hij gaat thuis liggend op de bank zijn rust pakken. Een moeilijk maar verstandig besluit, zo zou al een dag later blijken.
De overige SOW-ers voltooien de (stevige) klim en komen aan op wat in het Routeboek de ‘schouder van de Grand Ballon’ wordt genoemd. Daar blijkt dat ‘kennis van de omgeving’ wat anders is dan ‘parcourskennis’, zoals Ton bewijst die prompt de verkeerde kant tot op de Hohneck fietst, en daar voor zichzelf alvast een consumptie bestelt. Het betekent nodeloos wachten, overigens in een adembenemend decor. En in gezamenlijkheid, want de beide groepen ontmoeten elkaar in dat wachten. En zo werd deze etappe het verhaal van de verloren zonen (na HvE, ook TvG die gelukkig wel terugkeerde), een bijbelgedeelte dat – zo wist Bob – in Lucas 15 te vinden is.
Eenmaal weer gesplitst wordt de afdaling van de Platzerwasel aangevangen. De eerste keer in de historie van de SOW dat er op de flanken van deze griezel breeduit wordt genoten en gelachen. Na het heerlijke daalwerk wacht de klim naar de Petit Ballon langs een zijde die voor velen onbekend is. Ook deze kant mag er zijn en alle renners arriveren op de fraaie top. Aldaar wordt de lunch genuttigd, die echter uitsluitend met cash kan worden afgerekend. Alle in de achterzakjes meegenomen muntstukken en briefgeld wordt op tafel gelegd. Het blijkt 195 euro te zijn, precies genoeg voor 15 omeletten en 15 cola’s. Een wonderbaarlijke gang van zaken, die voor zeker nimmer meer vergeten zal worden!
foto_2024-09-20_02
foto_2024-09-20_03
foto_2024-09-20_04
foto_2024-09-20_05
foto_2024-09-20_06
foto_2024-09-20_07
foto_2024-09-20_08
foto_2024-09-20_09
foto_2024-09-20_10
foto_2024-09-20_11
foto_2024-09-20_12
foto_2024-09-20
foto_2024-09-21
foto_2024-09-22
foto_2024-09-23
foto_2024-09-24
foto_2024-09-25
foto_2024-09-26
foto_2024-09-27
foto_2024-09-28
foto_2024-09-29
foto_2024-09-30
foto_2024-09-31
foto_2024-09-32
foto_2024-09-33
foto_2024-09-34
foto_2024-09-35
foto_2024-09-36
foto_2024-09-37
foto_2024-09-38
foto_2024-09-39
foto_2024-09-40
foto_2024-09-41
foto_2024-09-42
foto_2024-09-43
foto_2024-09-44
foto_2024-09-45
foto_2024-09-46
foto_2024-09-47
foto_2024-09-48
foto_2024-09-49
foto_2024-09-50
foto_2024-09-51
foto_2024-09-52
foto_2024-09-53
foto_2024-09-54
foto_2024-09-55
foto_2024-09-56
foto_2024-09-57
foto_2024-09-58
foto_2024-09-59
foto_2024-09-60
foto_2024-09-61
foto_2024-09-62
foto_2024-09-63
foto_2024-09-64
foto_2024-09-65
foto_2024-09-66
foto_2024-09-67
foto_2024-09-14
foto_2024-09-15
foto_2024-09-16
foto_2024-09-17
foto_2024-09-18
foto_2024-09-19
Na de memorabele lunch worden de groepen volgens het schema opnieuw gehusseld, waarbij bleek dat er een sterke groep en een minder sterke groep ontstond. Na wederom een schitterende afdaling wachtte de Col de la Schlucht, “die vanuit Münster nergens steil is en ideaal is om de dag mee af te sluiten”, zoals in het Routeboek valt te lezen. Onderschatting ligt dan op de loer, want het is en blijft 17 (!) kilometer, waardoor een ‘loper’ ook een ‘sloper’ kan worden. Onderweg vinden er diverse onderlinge krachtpatserijen plaats, soms gevoed door een onbekende renner die bij sommige SOW-ers voor extra prikkels zorgt. Ondertussen dreigen onweersbuien los te barsten, zodat sommigen verstandig kiezen voor een extra stop in een restaurantje op de top, en anderen spoedig haast maken om voor de bui thuis te geraken. En in dat alles heeft Tim nog een bandje te wisselen. Gelukkig bleek de bui zeer plaatselijk zodat niet alle SOW-ers getrakteerd werden op een nat pak.
Eenmaal thuis bleek de uitgeslapen Hans reeds met de maaltijd te zijn begonnen, die hij op het te krappe vierpits kooktoestel verder afmaakte met de hulp van Gerard. De rijst- en pastamaaltijd smaakten prima. Tijdens het dessert vond er een historische handeling plaats, namelijk de overhandiging van de bestuurshamer. Ton verraste de leden met de mededeling volgend najaar een sabbatical te nemen (inclusief grootse solo-wielerplannen), zodat het hem een geschikt moment leek om Koen nu reeds te promoveren van adviseur tot voorzitter. Een bijzonder moment, we voelden gelijk een nieuwe wind waaien.
Omdat het parcours door sommigen best als zwaar was ervaren, werd er een extra route-optie bedacht die wat milder zou zijn en waarmee toch iedere SOW-er op het dak van de Ronde kon worden gekomen. RvE, HvE en GH bleken geïnteresseerd in deze optie en zouden er de volgende dag gedrie het profijt van hebben. Maar eerst werd er nog wat gehangen in de banken, gepoolbiljart of (veel) drop genuttigd. Dag 2 zat erop, er zouden nog twee prachtige dagen volgen.
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
