De slotrit op zondag werd ingekort omdat de meesten bijtijds wilden vertrekken naar huis. Dat lukte niet helemaal omdat TvG en HvE op pad waren gegaan zonder deugdelijke navigatie. Het leverde behalve vertraging ook een spectaculaire tweestrijd op tussen de nestoren op de flanken van de Col de la Vierge. Uiteindelijk kwam iedereen ’s avonds toch thuis, met een tas vol herinneringen … en vuile was.
Omdat Bob zijn derailleur niet te repareren was en Mathijs zijn hernia-klachten niet langer de baas was, vertrok de familie Boer reeds op zondagmorgen. Heel spijtig voor hen, maar ze waren voldaan en terecht. Mathijs had fietsend nagenoeg geen last van zijn aangedane rug gehad, en was meerdere malen in de voorste rijen gezien geweest. Bob kent als een der weinigen verschillende tempo’s, en rijdt naar eigen keuze voor- of achterin mee. Knap! Het was weer fijn hen erbij te hebben.
Omdat de eerste klim (Col de la Croix des Moinats à bijna 6 kilometer aan een hele nette 4,3%) al heel vroeg in het parcours lag, vertrokken we met de complete groep. In die formatie werd de klim ook begonnen, maar ook hier dartelden de besten snel weg van de rest. Het was een schitterende open klim, waar we van ver goed zicht op elkaar bleven houden.
De volgende klim was direct de slotklim van het SOWeekend: de Col de la Vierge, een bospad van bijna 14 kilometer lengte. Het begin was bijna gekkenwerk: slecht asfalt waarop de zwaartekracht het bijna won van de mannenkracht. Voor zeker 500 meter moest er uit alle macht aan het stuur getrokken worden. De slagorde was uiteindelijk ook hier als op vele klimmen eerder, hoewel bij Erwin het kaarsje langzaamaan uitging en bij Hans het licht juist begon te schijnen. De sEckretaris was (ik citeer een SOW-er) al “op de derde dag wederom opgestaan” en voelde zich op deze vierde dag zelfs nog een stukkie sterker. Niet voor het eerst liet hij tijdens een SOWeekend geen vormbehoud maar een metamorfose aan vormgroei zien. Aan hem zou een extra tocht op maandag wel zijn besteed.
Erwin reed de eerste dagen steady omhoog, precies zoals we hem kennen. Hij had zijn tanden in het Routeboek gezet en wilde van geen concessie weten. Alle kilometers werden gevreten en boven kwam hij!
René had het soms lastig en gaf daar menig klim de schuld van. Toch is die verbetenheid ook weer mooi en brengt hem zonder echt in de problemen te komen op de top. De keuze om op zaterdag met Gerard en Hans de light-versie te rijden, was een verstandige. Ze genoten gedrie van dat wijze besluit.
We zouden Christian tekort doen als we hem louter zouden loven om zijn fotografeerwerk. Hij is daarnaast ook vaak eerste aanspreekpunt bij technisch malheur en weet het eigenlijk altijd wel op te lossen, tenzij het om kapotte ‘frame-specifieke’ onderdeeltjes gaat (zoals de derailleur van Bob). Dan staat zelfs hij machteloos. Een macht die hij fietsend maar al te graag etaleert. Dalend en stijgend.
JKH reed werkelijk een topweekend. De lichtgewicht fietst zo gemakkelijk omhoog, althans zo ziet het eruit. Het leuke is dat hij er zelf enigszins verbaasd over lijkt te zijn … en er zo van geniet. Op veel klimmen vormde hij een koppeltje met die andere Hoogendoorn. Een samen-op-rijden, maar soms ook elkaar uitdagend. Want MHO, die zelf zegt dat de benen niet meer zo soepel draaien als ooit (maar niemand die dat merkt), liet ook dit keer weer zien een taaie te zijn.
KG heeft (al langer) de goede vorm te pakken. De aansluiting met de twintigers vooraan is er misschien niet, maar de adviseur speelt net daarachter een prima spel. Mogelijk dat hij volgend seizoen de prikkel van een meerijdende zoon gaat ervaren. Laat hem maar zweten Timo!
Tim gaat lekker dit seizoen. Het SOWeekend was daar geen uitzondering op. Smakte in de afzink van de allerlaatste berg door losliggend grint tegen het asfalt. Gelukkig zonder schade. Het was niet voor niets dat hij als eerste arriveerde bij het vervaarlijke stuk wegdek, topdaler als hij genoemd kan worden.
Ton reed mee, zoals hij dat altijd doet. Niet voor de groep uit, en nooit achter de meute aan. Maar wel dit keer van de groep wég. Zoals op de Hohneck waar hij blijk gaf van navigatie nodig te hebben. Uitgerekend de man die ons op de kaart altijd feilloos de weg wees! Maar Ton reed voor het overige weer uitgekiend, met op de slotklim glimlachend zijn mede-bStuurslid in de laatste meters net achter zich latend. Weliswaar voorzitter áf, maar nog altijd sterk berg óp.
Jeroen reeg ook dit weekend van allen de meeste kilometers aan zijn toch al imponerende aantal gereden seizoenskilometers, al was het maar doordat hij meermalen laatkomers in de klim kwam ophalen. De ‘jonkies’ waren voor JV weliswaar (net) niet bij te houden, maar zijn grootse vorm deed hem altijd voorin eindigen. En ook met de laptop op schoot was Jeroen weer niet te stoppen.
Het rijden van Thijs was ook dit keer weer dik in orde. Voorzichtig in de afdaling, gelijk heeft hij. Bergop zag het er weer uit als door een ringetje te halen. Manifesteerde zich tijdens het SOWeekend, na vorig jaar niet meegekund te hebben, tot een fijne vent om erbij te hebben.
Absolute klimgeiten waren Thomas en Jurriën, die dit seizoen al de nodige hoogtemeters hebben verorberd. En dat was te zien. Het warme najaarsweer was aan Thomas wel besteed, hij reed er lekker op. Aan Jurriën hadden we al die fijnzinnig bedachte parkoersen te danken. Onderweg dachten we er met pijn in de poten wel eens anders over, maar na afloop past er slechts heel veel dank!
foto_2024-09-22_01
foto_2024-09-22_02
foto_2024-09-22_03
foto_2024-09-22_04
foto_2024-09-22_05
foto_2024-09-22_06
foto_2024-09-22_07
foto_2024-09-22_08
foto_2024-09-22_09
foto_2024-09-22_10
foto_2024-09-22_11
foto_2024-09-22_12
foto_2024-09-22_13
foto_2024-09-22_14
foto_2024-09-22_15
foto_2024-09-22_16
foto_2024-09-22_17
foto_2024-09-22_18
foto_2024-09-22_19
foto_2024-09-22_20
foto_2024-09-22_22
foto_2024-09-22_23
foto_2024-09-22_24
foto_2024-09-22_25
foto_2024-09-22_26
foto_2024-09-22_27
foto_2024-09-22_28
foto_2024-09-22_29
foto_2024-09-22_30
foto_2024-09-22_31
Voor het rijden van Gerard past ook veel respect. Zonder enige ervaring kwam hij toch op elke klim boven. En het was met name hoe waarop hij veel indruk maakte: met een lach en de vaststelling “dat hij zo genoten had”. Zijn positiviteit (ook buiten het fietsen om) was een beker waard, dus ontving hij in de Mac De Geusselt de SOW-bokaal overhandigd uit handen van de scheidend voorzitter. Voor zoveel positiviteit, daar past een bokaaltje bij!
Een prachtig SOWeekend kwam ermee tot een mooi einde. Er liggen weer tal van herinneringen. We mogen dankbaar zijn voor dat we weer veilig naast de trappertjes staan. Trots op onze persoonlijke prestaties. En blij om wat we in de SOW met elkaar hebben. Voor hen die deze editie hebben moeten missen hopen we dat zij er volgend jaar weer bij zullen zijn. We zullen ook dan graag Samen Op Weg gaan.
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
