Welgeteld 425 dagen later dan oorspronkelijk gepland, rijden we dan eindelijk de bevrijdingstocht. We zijn daar voor naar Drenthe gereisd, ofwel: ruim 4 uur autorijden voor een netto fietstijd à 3 uur 55 minuten. En toch was het de moeite waard, daar waren de tien het over eens.
Bob was blij eindelijk zijn SOW-clubtenue te kunnen aantrekken, maar zag tot zijn verbazing aan de start vele gele Freedom-shirtjes om zich heen. Nadat er een groepsfoto is gemaakt, gaat de SOW-trein onder de start- annex finishboog van start. De kruissnelheid gaat er fors op, zo gretig zijn ze wel die SOW-ers. Met name op het fietspad tussen de heidevelden gaat het tempo op standje ‘snoei’, Bob is kennelijk gek op ‘strades bianchis’. We pauzeren even kort in het bos om de spanning van de benen te halen. Vervolgens denderen we weer verder over Drentse paden waarbij we geregeld andere groepen fietsers inhalen. De wegen zijn bijna Zeelands recht en lang, zodat het verstand veelal op nul kan. Dat is ook wel eens lekker. Het is dus vrij dom rijden tijdens deze Freedomride.
Het materieel houdt zich gelukkig ook goed bij iedereen. Geen malheur, geen lekke banden. Alleen Ruben Hoogendoorn, rijdend overigens met het talent van zijn voorvaders, heeft even ruzie met zijn ketting. Zodra hij aanzet op zijn leenfiets, verslikt de ketting zich luidruchtig in z’n tandjes. “Dan maar minder hard aanzetten”, horen we de jongeling wijsheid preken.
Voorbij halfkoers krijgen we het hoogtepunt van de dag te verwerken: de VAM-berg. Voor de meesten onbekend terrein, zodat er wat verrast gereageerd wordt op de felle klim de vuilnisbelt op. “Met recht een vuile berg”, kenmerkt CvE hem scherp. We komen allemaal boven, zelfs ondanks de kinderkopjes. Bovenop maken we wat foto’s en tanken we wat drinken bij in onze bidonnetjes. Op nogal vrolijke wijze wordt ons op video de verschrikkingen uit WOII uit de doeken gedaan, hetgeen door de herhaling ervoor zorgt dat we bijtijds de top weer verlaten.
Het laatste gedeelte gebeurt met het windje in de rug. Bij Kamp Westerbork wordt halt gehouden en na een wandeling op het terrein door een ieder een herdenkingsbloem gelegd. Hans gebruikt het moment en bevrijdt “me teen” zijn dove tenen. Hij loopt met jubelende tenen blootvoets op en neer naar het monument.
Het is dan nog maar een slordige 13 kilometer naar Assen, waar in galop naartoe gekoerst wordt. De mooie groep van ervaren krachten en getalenteerde jongelingen bereikt de finishlocatie eensgezind. CvE sprint nog voor de dagzege en deelt zijn prijs – een grote bak pasta – met zijn gele (of andersgekleurde) ploeggenoten. Dan barst er een stortbui los die zich de gehele dag al benauwd liet aanvoelen. Zo wordt er onder een kletsnatte douche van regenwater de burgerkleding weer aangetrokken.
Een geslaagde dag, in vrijheid van genoten.
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
