We hadden er in de groepsapp allemaal getuige van mogen zijn, de speurtocht van Henk naar een leenfiets, ja of nee andere schoenplaatjes, leen-schoenen misschien zelfs en/of de noodzaak van een cranksleutel. De ogen richtten zich dus bij arriveren op het Gemeenteplein op de bike van ons ‘Visma-Leen-a-Bike’-collega. Hij bleek er te staan shinen met de fiets van Koen, of beter: die van Timo. Wat fijn dat HS toch kon meefietsen vanavond, al vond hij het zadel wel wat glibberig. Een practical joke misschien van KG?
Van alle RL’s was alleen JvE aanwezig, maar die bleek zich goed te hebben voorbereid. ‘Voorburg’ moest deze avond het verste punt worden. We volgden in spannende afwachting. Behalve de RL nestelde ook TvK zich direct op kop. Hij had gezien de frisse omstandigheden dit keer zijn wintertenue aan: lang (mouwtjes), kort (broek), en lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang, lang en lang (vingers).
Een mooi groen/blauw lint met her en der een zwart accent slingerde zich door de Bentse wouden. Aldaar voegden zich twee verstekelingen bij ons achttal, zodat we alsnog met tien man kwamen te rijden. Hans wapperde al met de reglementen en onze staafmixer-app. Het overtal lostte vanzelf op toen de SOW-ers westwaarts gingen waar het clandistiene duo naar het oosten reden.
Bij Zoetermeer reden we haarspelderwijs de A12 over, goed voor de kuitjes en onze stuurvaardigheid. We slaagden allen.
Terwijl een zeker deel van de groep zich voornamelijk (al of niet kletsend) ophield in de ‘buik’ van het peloton, zagen we anderen veelvuldig en langdurig op kop gloreren. Behalve de jongemannen die je daar verwacht, pakte ook HS meer dan gemiddeld zijn moment. Zijn harde, opofferende werken ging gepaard met een hoop gebabbel met zijn bijrijder TvK. We zagen meerdere malen de twee gelegenheidskopmannen elkaar een boks geven, het kennelijk volledig eens over hun gespreksonderwerpen. Daar ontstond kennelijk een bondje.
Voorburg werd zo door een kakelend peloton bereikt. We reden nog een stukje langs de Vliet, alwaar we even voor een verkeerslicht hadden te stoppen. Henk posteerde zich in de wachtrij vooraan naast een jonge, sportieve scootermeid die daar reeds stond te wachten. Haar sportkleding en sporttas verraadde kennelijke sportieve inspanningen, waar onze Henk een aanknooppunt in vond. Met een “Lekker gesport?” en een “En nu naar huis?” probeerde hij als altijd een vriendelijk bedoeld contact te leggen, maar er kwam maar weinig respons van onder de helm vandaan. Het spontane eenrichtingsgesprekje kreeg echter een grensoverschrijdend tintje toen deze grijzende, in strak lycra gehulde senior zich te buiten ging met een “En dan lekker douchen zeker?”. Tot haar opluchting sprong het licht op groen.
Met de wind vol in de ruggen fietsten we vanuit Leidschendam via lange polderwegen door de Driemanspolder. We reden veertig alsof de vorm er al helemaal is, hoewel dat voor sommigen eigenlijk best geldt. De kop werd voor even voorbeeldig man voor man overgegeven. De groene weilanden lagen er fraai bij zo onder Hollandse wolkpartijen, maar helaas ontbrak onze fotograaf. Die had thuis wat anders over te geven.
Vanuit Benthuizen draaiden we de Hoogeveen op, het kilometerslange ‘laatste rechte end’. Adriaan kon als laatste de drie jongelingen nog volgen, maar moest passen toen de vijftig werd aangetikt. Nabij de onthoofde watertoren werd er op het uiteengespatte peloton gewacht. We reden in gesloten formatie voldaan Boskoop weer in. Het was een leuk, origineel rondje geweest waar dankzij een strak maar nooit te dwaas tempo iedereen had kunnen werken aan vorm en zelfvertrouwen. En we waren weer helemaal bijgekletst.
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
