Koningskoppel WINDt er geen doekjes om

Het groepje SOW-ers dat deze donderdag kon trainen, was met 6 ondergemiddeld klein. Zo zat Marcel nog op Rhodos, was Eelco aan het kerkraden in De Brug en stond JvE zich nog te verkleden na AOW-ritjes Woon-Werk-Woon. Van een groepssplitsing was dan ook geen sprake, hoewel rNee nogal eenzaam stond in zijn wens er een kort ritje van te maken, met het oog op de aanstaande zaterdagrit die door een andere Wielerbond georganiseerd wordt. Gelukkig bleven de gelederen gesloten en vertrokken we toch met zes, een aantal dat we onderweg vanwege de harde wind goed konden gebruiken.

In de Burg. Colijnstraat herinnerde een achteropkomende auto ons er (terecht) aan hem ruimte te laten om in te kunnen halen, maar de frustratie hierover droop dermate merkbaar van de knalrode bolide af (hij sneed ons af wat gepaard ging met niet te reproduceren vuilbekkerij) dat het ons ook wel weer sierde dat we niets terugriepen door het door de bijrijder opengedraaide raampje. Stoïcijns vervolgden we als een keurig lintje onze weg, een onwenselijke escalatie daarmee voorkomend.

Via de Compierekade bereikten we Alphen waar we de Maximabrug pakten, om vervolgens in Woubrugge de rotonde een kwart linksom te nemen. We rijden zo richting Hoogmade met voor even het windje schuin in de ruggen. Maar dan verandert de genoeglijke tocht langzaam maar zeker. Via de beschuttingsloze Aderweg komen we langs de Braassemermeer te rijden waar witte schuimkoppen onze rood aangelopen schuimkoppen aangrijnzen. Routeleider CvE, afgelopen dinsdag de indrukwekkende winnaar van de tijdrit, tracteerde ons op een uitdagende trainingsrit door uitgerekend met stevige NO-wind de Braassem op te zoeken. Dat is goed voor de benen, moet hij gedacht hebben. En zo was het ook, want geen spiervezeltje in onze boven- en onderbenen bleef onaangeroerd. En terwijl de rest scheel van de inspanning hun strijd met de elementen streden, maakte Christian nog een fotootje.

De lucht was blauw, het zonnetje scheen en voor het grote publiek ging er gewoon een frisogend blauwgroen treintje over het asfalt. Maar als je goed keek, zag je een tweetal sleuren en een viertal renners daar amechtig achter hun best doen er niet af te wapperen. JV en CvE hadden elkaar als een soort koningskoppel gevonden, net zoals dat overigens voor de overige vier volgers gold. Waar de twee klasbakken vooraan geen hinder van de wind leken te hebben, huilden achter hen vier renners om hun moeder. Vier paar benen liepen langzaam aan vol, maar de met veel ‘beenzeer’ getroffen renners bleven desondanks keurig in het spoor van hun twee voorgangers, die van deze zEredienst een duopresentatie maakten. De wind die op het ruime naastgelegen wateroppervlak vrij spel had, tartten de SOW-ers tomeloos. En behalve dat de wind wat deed met de arme beentjes, deed het ook wat met de oortjes, want elk uitgewisseld woord werd direct weer uit de gehoorgang geblazen. Een (overigens niet gebezigd) hohoho had dan ook geen enkele oorschelp bereikt.