La Tasse de Vallée des Fleurs

We vervolgen onze route welke inmiddels zo welvertrouwd is geraakt. Langs de Kaag hoeft er dit keer niet zoals andere jaren gebeukt worden tegen de wind. In plaats daarvan rijden we kilometerslang windvrij in het zog van Christian totdat we in Lisse halt hebben te houden bij de verkeerslichten. Zo eenvoudig waren we niet vaak tot hier gekomen.

En zo verloopt deze Light-versie uiterst vriendelijk voor de getrainde Boskoopse beentjes. Zelfs aan de voet van de klim van de Tasse de Vallée des Fleurs zijn de heren renners nog zo vers als op het gemeenteplein: ze vliegen werkelijk de Tasse op! Jurriën maakt indruk door de snelste klimtijd te noteren uit de clubgeschiedenis. Maar ook zijn ploegmakkers rijden in vol galop de klinkerklim op tot indrukwekkende trajecttijden. Ook Sander rijdt de klim sterk op maar … “waar blijft hij eigenlijk?”, vragen we ons af nadat we ons na de afzink verzamelen. Als iedereen er verzameld staat, meldt ook SV zich: hij moest op de top van de Tasse “effe plasse”.

We beklimmen op overtuigende wijze de duinweg tot aan Zandvoort en rijden vervolgens door het duinengebied tot aan Langevelderslag. Daar smullen we van kruidige kuikens (broodjes crispy chicken) of zoals Aad van panklare paddo’s (broodje oesterzwam).

De lunch neemt behoorlijk meer tijd in beslag dan ons lief is, want enkelen van ons zijn aan tijd gebonden. Er moet een kind naar schaatsles, er is een room te escapen en er wacht een enkeling ook een Oktoberfest. Ja, de wielercarrières van de SOW-ers staan soms best onder druk.

Als smakelijke afterlunch krijgen we nog wat vertrouwde duingebieden getracteerd, inmiddels kennen we er elk bochie en duintje. We zien er HvE en MHo helemaal in hun element. EC bleef weg van deze uitsloverij, zodat zijn onverzettelijkheid nergens brak. Christian overzag als wegkapitein de situatie voor- en achterin de groep, pijnigde de eigen pedalen, en maakte links en rechts nog een fotootje, terwijl Jurriën en Thijs de duintjes lichtvoetig op- en af fladderden. Sander heeft een jammerlijk seizoen achter de (pijnlijke) rug, maar reed deze afsluitende rit opmerkelijk sterk. En Adriaan? Die vloog op zijn paddo’s.

Hoe dichter bij huis, hoe meer de gereden kilometers bij sommigen in de benen sloegen. Maar stil viel het geenszins en zo werd deze editie – geholpen door de milde omstandigheden, maar ook door de grootse vorm van de SOW-ers – de snelste ooit gereden. Mooi op tijd thuis om aan andere verplichtingen te voldoen, precies waar we de komende wintermaanden voor hebben gekregen. Want er is (vrij vertaald) ook een tijd voor anders dan fietsen, weten we van Prediker.

Fijne wintermaanden en tot ziens op ATB, SOPLay of in wandelgangen!