Eén van de afspraken die we tijdens de laatstgehouden ALV met elkaar hebben gemaakt, is dat we slechts één keer per maand (bijvoorbeeld de eerste trainingsavond van de maand) de opsplitsing doen op basis van ‘tempo’. Deze training viel daar in al zijn regulierheid buiten en zo kon het gebeuren dat de tweedeling geschiedde op basis van de op het gemeenteplein ingenomen positie. De scheidslijn liep van zuid naar noord, dus diegene die ten westen van die denkbeeldige lijn stonden te kletsen kwamen in een groep terecht, net zoals de vijf die ten oosten van de lijn op het vertrek stonden te wachten. Zo simpel kan tweepuntnul zijn.
Er wordt elkaar nog even “een fijne training” toegeroepen, waarna beide vijftallen zich elk op een eigen wijze richting Rotte begeven. Zo slingeren twee blauwwitgroene pelotonnetjes zich door de polders, met dien verstande dat Hans zijn clubtenue had thuisgelaten om zich op deze tropische avond te hullen in een mouwloos, blanco shirt. Een SOW-sEckretaris onwaardig. Maar wel lekker koel.
Om de drukte langs de Rotte te ontwijken, wordt er gebruik gemaakt van het ‘fietspad onderdijks’. Nog voordat ze daartoe opdraaien, maken we kennis met een onoplettende fietsertiener, die al zijn aandacht bij zijn mobieltje heeft. Kopman van dat moment JV moet vol in de ankers om de afgeleide weggebruiker niet in de wielen te rijden.
De route voert ons tot twee keer aan toe over de Rotte, die we nemen via een stijle voetgangersbrug. Beide keren verliest Dennis daar de aansluiting: 1x uit voorzichtigheid en 1x omdat hij de bedoeling niet helemaal doorheeft. Uiteraard wordt er beide keren keurig gewacht, hetgeen ook wel eens goed voelt om op DN te moeten wachten. Een bijzondere uitvoering van SOW tweepuntnul.
Er wordt goed kop over kop gereden, al blijft het voor sommigen nog lastig om als kopman op ‘smoothe’ wijze de kop aan de ander over te laten. Dat vraagt nog even om wat oefening. Tweepuntnul is niet zomaar een eentweedrietje.
Op driekwart van de route ontdoet Hans zich – voor een stoplicht wachtend – van een sok om een pijnlijk opspelende teen wat ruimte te geven. Na twee keer groen te hebben moeten laten passeren, vervolgen we onze weg. Geen honderd meter later negeert een autochauffeur (met net de Mac achter zijn kiezen) de haaietanden waardoor een deel van de groep andermaal stevig in de remmen moet.
Op de Hoogeveenseweg wordt er afgesprint. Natuurlijk bemoeit HvE (na voorbereidend werk van EK en MHu) zich met het bombastische slotsalvo, maar tegen het geweld van DN en JV is hij niet opgewassen. DN rijdt zich in de prijzen: de gouden wok is voor hem! Ruim voor de aftrap van Oranje zijn we weer terug, er kan zelfs nog gedouched worden. Voor zover we al niet nat genoeg waren.
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
