Geheel in lijn met het lopende seizoen hadden de weersvooruitzichten ons danig bezig gehouden. Niet alleen in aanloop naar, maar zelfs tot op het moment van vertrek! We hadden met oog op de te verwachten natte ochtend al afgezien van het oorspronkelijke plan (Monstertocht Beesd à 200 km), maar zelfs tot op het nieuwe vertrektijdstip (12.00 uur) bleek de juiste keuze maar moeilijk te maken: Weesp of toch maar Hoek van Holland? We verwachtten in de zuidwesthoek van Nederland de minste druppels te gaan zien, dus werd aldus besloten.
rNee had op vrijdag al aangegeven “het weer aan te kijken”, maar liet zich op zaterdagochtend door de andere zes SOW-ers overhalen toch mee te gaan. Het was die dag niet voor het laatst dat hij blijk gaf van veel meer plooibaarheid dan hem vaak wordt toebedacht. En zo ging hij alsnog mee als zevende man in een formatie die de door Christian gefinetunede route zou volgen. De regen van de uren ervoor liet zich nog herkennen in plassen op straat, maar met enig opletten was dat goed te doen. Tot we in Voorschoten het toch al zo bijzondere tunneltje (want wie verzint er ondergronds een kruispuntje te maken?) inreden, waar rNee in het laatste wiel rijdend een bocht naar links niet kon maken en pardoes zijn tweewieler frontaal tegen een tunnelwand aanreed. Het akelige gekletter van de vallende man en zijn fiets werd ondergronds nog eens extra versterkt. De fysieke schade aan RvE bleek mee te vallen, maar zijn fiets kende in een kapotte shifter meer malheur. Het werd wel duidelijk dat hij ‘voor’ niet meer zou kunnen schakelen en het voor de rest van die dag op zijn kleine blad moest doen. Dat vooruitzicht stond de handelsman weinig aan en opperde “maar naar huis te gaan en dan lekker op de bank te gaan zitten”. Zijn zes ploegmakkers praatten echter op hem in en voor de tweede maal die dag bezweek rNee onder de groepsdruk. En dat zou hij weten, want zijn beslissing hield in dat hij slechts zelden in de route het juiste verzet gestoken kon hebben. Hoe knap dus dat hij de rit uitreed, te meer omdat hij gaandeweg de dag ook wat armgewrichten voelde verdikken en opstijven. Hij maakte echter veel indruk met hoe hij met zijn handicap omging, met slechts heel af en toe wat (begrijpelijk!) gebrom. En wat daarbij natuurlijk scheelt: hij mocht weten dat de helpende hand van vriend Koen altijd in de buurt is.
Met RvE op de koffiemolen rijden we via Wassenaar de duinen in. Het immer fraaie Meijendel doorkruisen we als altijd met veel plezier, waarna we door het prachtige duingebied Scheveningen aandoen. Daar is het druk en is het opletten geblazen. Zonder verder nieuwe kleerscheuren rijden we andermaal de duinen in voor een kilometerslange strijd tegen de elementen. Een stevige tegenwind, frisse druppels en opwaaiend zand doet ons achter elkaar kruipen waardoor het eigenlijk prima te doen is. We passeren Monster wat de tocht toch nog enigszins monsterlijk maakt. We nemen te voet nog ergens een trap om op een meer beschut gelegen fietspad te geraken, maar deze blijkt al snel uit te komen waar eveneens de wind waait.
Aangekomen in de zanderige hoek van Holland, maken enkele SOW-ers nog wat foto’s met de branding op de achtergrond. De rest heeft dan al plek gevonden bij een strandtent die overheerlijke appelpunten serveert, goed voor een negen punt vijf op de schaal van SOW. Ook de cola (6x) en thee (1x) gaan er goed in, voldoende om de terugtocht huiswaarts aan te vangen. We rijden langs de Nieuwe Waterweg en halen een andere fietsploeg in, wat natuurlijk het goede gevoel voedt. Omdat we de wind van daar in de rug verwachten te hebben en geen duinklimmetjes meer zullen hebben, durft RvE het aan om zijn ketting op het grote blad te laten leggen. Als een verkeerslicht twaalf keer op groen is gesprongen, blijkt echter dat zelfs oppermechanieker CvE het verzet niet groot kan krijgen, zodat rNee het toch moet doen met het opgelopen euvel. Hij schikte zich voorbeeldig in zijn lot.
In de kilometers die volgden was het een haaks links en rechts draaien van heb ik jou daar. Maar de wind stond er gunstig dus pasten we de kruissnelheid – zij het op verzoek wat begrensd – daar op aan. Mooi op tijd (met dank aan hen die veel noest kopwerk hebben verricht en met respect voor de vorm die we allen etaleerden) bereikten we tijdig weer de eigen regio. Via Moerkapelle reden we ons het Bentwoud in, waar we de onverwacht meespurtende RvE zijn gang lieten gaan. Een succesje kwam hem toe. Met de sterke arm van KG overtrof hij zichzelf ook in de slotmeters, zodat we werkelijk allemaal binnenkwamen met het goede gevoel. Ofwel: we kwamen leuk uit de Hoek…
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck