De negen renners zijn gelijkelijk verdeeld over de drie SOWagens en zo arriveren zij bij de welbekende P bij het Cycle Center. Het zou een mooie dag gaan worden, dus lastig kleeën was het niet: kortkort was het devies.
Christian had nog een mooie routeversie liggen, en hij had er met wat aanpassingen een prachtige, verrassende 100 kilometervariant van gemaakt. We moesten wel rekening houden met een vroege klim, zo had hij ons gewaarschuwd. Welnu, dat was niets te veel gezegd. Want nog geen vijf minuten op de fiets, ging het stevig omhoog en reden we via duct en wat geboomt het open veld in. Prachtig, maar pittig voor onze nog onwennige pootjes.
De rit voerde ons vanuit Valkenburg volledig zuidoostwaarts, met het drielandenpunt als tevens het verste punt. Reeds kort na ons vertrek brak de zon steeds beter door, zodat het de rest van de dag warmpjes onder de helmen zou voelen.
De lus die Christian voor ons had bedacht (hij reed hem ooit eerder samen met zijn broer) kende een hele rij aan onbekende klimmetjes, de ene wat ‘onmogelijker’ dan de ander: Goudsberg, Akerveldweg, Rugweg en de Groenenweg bijvoorbeeld. En er was in Eyserweg Tintelerberg een fraai alternatief voor de Eyserbosweg. Mooi tussen prachtige heggen en velden in omhoog. Genieten! (nu we er een verslag van tikken).
Maar ook welbekende klimmen als Gulperberg, Keutenberg en Cauberg deden we aan.
TvdH en CvE maakten voorin de dienst uit, meestal ook in deze rangorde. Thomas dartelde (sommige klimmetjes meerdere malen) omhoog, Christian zagen we veelvuldig met zijn (niet malse) krachten smijten. Daarachter kenden ook AvH en KG hun tweestrijd die voor beide – en meestal in deze volgorde – zeer bevredigend verliep. Ook MHo en JKH waren aan elkaar gewaagd. Marcel verbaast ons al niet meer door zijn gestage trappen op zowel vlak als bergop. Maar JKH daarentegen verrast ons nu ook bergop. Hij fietst als nooit tevoren en geniet daar zelf volop van. “Het ging wel lekker ja”. In zijn achternaamgenoot had hij meer dan eens een welkome prooi die hij meermalen wist bij te halen. Complimenten!
RvE, GH en HvE reden alledrie wat los van de rest. René kon bergop niet altijd mee met het peloton, maar maakte dat natuurlijk goed als er gedaald moest worden. Voor GH was het rijden in kLimburg een nieuwe ervaring. Maar hoewel op enige afstand, reed hij desondanks een puike rondrit. Soms verdwaalde hij doordat hij de route niet had ingeladen, maar hij vond de rest toch altijd weer terug en verliet hij tijdig verboden privéterreinen. HvE zakte naar zijn zeggen door een hemzelf opgelegde ondergrens. Zal zijn enorme klimmerstalent dit seizoen pas in de Vogezen aan het licht komen, of heeft de senior zijn talenten definitief en in zijn volledigheid overgedragen aan zijn beide zonen?
De klim naar Vaals vanuit Duitsland was een fraaie. Haarspeldjes en een laatste stuk gravelend door een bos voerde ons tot de welbekende hooggelegen uitzichttoren, die uiteraard speciale aandacht kreeg van torenspecialist JKH.
Toen TvdH, HvE en GH na de Fromberg de verkeerde kant op werden geGarmind en onderaan de klim erachter kwamen dat ze dezelfde weg weer terug mochten klimmen, besloot HvE de kortste route naar de wagens te rijden. Hij deed dat via de Cauberg zodat hij bij verrassing van zijn ploegmakkers hen op de foto kon zetten. De overige acht pijnigden de kuiten nog een keer op Keuten- en cAuwberg, met daarna nog helemaal aan het einde een intens felle vAuwerberg.
Eenmaal bij de wagens douchten we ons in volle zon onder onze eigen bidons. Bij een snikheet bezoek aan de Burger King werden wederom tegenvallend fastfood genuttigd, maar het maakte de dag niet minder geslaagd. De vorm is bij de meesten bovenmatig aanwezig en dat doet reikhalzen naar de Franse ballonnetjes. Nog slechts een paar weken!
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
Mooi 👍
Hans, weer bedankt voor een mooi verslag