Over een Helletje, een gelletje en een stelletje

De wind zat in de zuidoosten hoek, waardoor het genot van een windje in de rug nog voor het verste punt veelvuldig werd genoten. Met daarbij een merkbaar klimmende temperatuur was het heerlijk peddelen. Al met al genoeg ingrediënten voor een fijne fietsdag. Vanuit de Meije tot aan De Hoef was er bovendien een gezellig kletsend stelletje meiden dat ons in het laatste wiel vergezelde.

Het vijftal waarvan uw verslaggever op de heenweg onderdeel van uitmaakte, hanteerde door goed ploegenspel moeiteloos een hoog moyenne. Met onverwoestbare kopmannen als Thijs, Jurriën, Koen en Christian rolde Hans, genietend van zijn beschermde status, vrolijk mee. Nadat in Abcoude de aldaar dolende groep 1 werd voorbijgestoken, ging zelfs de sEckretaris zich tot in Weesp met het kopwerk bemoeien.

Eenmaal in Weesp wordt een hemelse opsteek gevonden: een buitenterras met een overigens wat eigenaardige naam: ‘Het Helletje’. Gastvrij wordt er plaats voor elf hongerige fietsers gecreëerd, met mooi uitzicht op drukbevaren Weesper wateren. Ervaringen van onderweg worden uitgewisseld en de voorzitter hengelt met enige moeite zijn tussen de banken gevallen telefoon op.

Op voorspraak van de deelnemers wordt er tot een hussel besloten, wat een nieuwe Samenstelling der ploegen betekende. Jeroen krijgt bij die overeenkomst een dermate hartelijke handdruk dat het herstel van zijn pink voor weken achteruit is geworpen, mogelijk zelfs tot pink-steren.

Na de opsteek gaat het in groep 1 – waartoe uw verslaggever zich dan behoort – er hard aan toe. Met name EK rijdt (met JV als secondant) langs de kronkelende Vecht als met de duivel op zijn hielen. Het kan rekenen op hoofdschudden van onze voormalige voorzitter die zegt in al dat jachtige rijden de onderwijskracht helemaal niet te herkennen. Het attente rijden van EC was om een voorbeeld aan te nemen.

Het stevige rijden komt tot een einde als er in Vreewijk voor de brug gewacht moet worden. Nestor Ton herinnert zich nog een brug verderop, maar deze blijkt voor fietsers onbereikbaar. Voor de gesloten hefbomen worden wij achterop gereden door groep 2. Na al het gejakker is het voor sommigen zeer welkom om even van het zadel te mogen. Het is lekker weer, dus is het aangenaam wachten voor het opgehaalde brugdek. Het mooie weer heeft ook minder aangename gevolgen want richting Loenen blijkt het te krioelen van de dagjesmensen. Een lange rij filerijdende auto’s blokkeren de weg op hinderlijke wijze, we zijn er duidelijk op het verkeerde tijdstip. Pas richting Breukelen kan de vaart er weer op en dat gebeurt dan ook fors.

Bij Portengen is de pijp plots op bij HvE. Tot kort daarvoor nog zo lekker op weg, maar daar in de weidse polders is de fut eruit. Hij wordt op de smalle Hollandse Kade achterop gereden door groep 2. GeSamenlijk wachten de groepen tot enig herstel van het lege bSuurslid. Hoog tijd voor een gelletje en een telletje rust. Gelukkig herstelt de grafisch vormzoeker ook deze keer enigszins en kan er (met speciale dank voor Eelco’s samaritaanse ondersteuning) al spoedig met een nog acceptabel tempo huiswaarts gereden worden.

Aan de 120 kilometers werden er door een select gezelschap nog wat extra kilometers toegevoegd via een lus door de Omloop. Uiteindelijk vond iedereen het na de eerste honderdplustocht helemaal voldaan wel welletjes.

Met MHo en MHu deelde uw verslaggever deze dag geen groep, maar zij zullen ongetwijfeld weer hebben gereden als altijd: makkelijk trappend met van tijd tot tijd lekker stevig kopwerk.

Het was een prachtige tocht, in leuke groepen. SOW, een goed stelletje!