Het is fris en zwaar bewolkt deze avond, desondanks tellen we toch nog drie paar blote pote. Ze geven zo een geheel nieuwe betekenis aan ‘Witte Donderdag’. We zijn met zes, een splitsing in groepen is niet nodig. Het zou een gewone trainingsavond worden, zo van ‘dertien in een dozijn’. Dat is voor een wielrenner ook wel eens lekker, voor een op nieuws beluste verslaggever wat minder.
Routeleider-van-dienst JvE gaat ons voor over het erbarmelijke fietspad richting onze onthoofde watertoren, maar dat ter Zijde. Ons is door de RL Wassenaar als verste punt voorzegt, dat betekent westwaarts de Hoogeveenseweg uit. We babbelen twee aan twee rijdend wat met elkaar bij. Op de Drieambachtskade slaat de verder weer feilloze RL plots links het fietspad in, een manoeuvre zonder vooraankondiging die deed terugdenken aan onze dierbare maar soms om dit soort acties ook te verfoeien TvG in vroeger jaren. We verzamelen ons even verderop weer gladjes tot een lintje, waarna we het fietspad langs de Noord Aa vervolgen. We rijden tussen de verspreid grazende kudde door en zien een Paas-lam onverstoort midden op het pad in ruste liggen.
Als bijna vanzelfsprekend verzorgen JvE en de jarige TvdH het kopwerk. Toch is er ook voor anderen ruimte om zich helemaal vooraan te laten zien. De RL leert ons vanaf hier tal van nieuwe fietspaadjes kennen, zodat hij als de enige Wegweter toch voornamelijk op kop te zien is. Linksaf, rechtsaf, draaien, wenden, maar ook lekker rechtuit over mooie, brede fietspaden, …we leren de regio op microniveau kennen.
TvdH, de jarige jongeling in ons midden, geeft blijk van een ouwemannenkwaal, want hij moet onderweg hoognodig van de fiets om wat af te wateren. Het is tijdens deze sanitaire stop dat we René zuchtend horen mijmeren dat de training tot dusver lijkt op die van jááren terug: “Niet dat jakkeren, zo kan het dus ook”.
We fietsen op originele wijze weer richting huis. Er zijn er die zich onderweg al hebben voorgenomen om thuis te gaan naspeuren hoe ze vanavond eigenlijk gereden zijn. We zien ook Erwin naast JvE lekker op kop zijn ding doen, de rest volgt volgzaam.
Hebben we in Boskoop een bar fietspad, westelijk van Hazerswoude ligt er ook zo eentje. Reeds bij de betegeling al dramatisch gelegd, of op z’n minst door de jaren ongelijk komen te liggen. Hoe dan ook, de zeskantige tegels doen je hinderlijk stuiteren. Het ongemak doet zich extra voelen doordat slechts een metertje opzij heerlijk glad asfalt je aangrijnst. Maar wij als rechtschapen en rechtgeaarde SOW-ers weerstaan die verleiding en vervallen uiteraard niet in zonde: wij volharden onze weg over het fietspad, hoe beroerd die ook is. HvE weet dat je er dan maar beter zo hard mogelijk overheen kan gaan, waartoe hij dan ook besluit. Het is nog kilometers voor de meet, maar het blijkt de prelude te zijn op een sprint van ongekende lengte. Want zodra Hazerswoude Dorp via het tunneltje is onderkruist, gaat op initiatief van de sEckretaris het tempo er andermaal flink op. Het maakt ook bij de anderen het nodige los en we denderen over het langs de Voorweg gelegen fietspad richting (Laag) Boskoop. De tellertjes produceren rook als kilometers lang de veertig wordt gepasseerd. EC en de aanrichter van dit alles HvE, moeten het kwartet laten gaan. Met veel bewondering wordt gekeken naar RvE die de jonge generatie bijbeent, totdat TvK op hoge snelheid onverhoeds een slingertje maakt en zichzelf én de handelskweker tot afhaken dwingt. De jarige Thomas trakteert Jurriën op een gratis leadout zodat deze de denkbeeldige meet als eerste bereikt.
Het was een gewone trainingsavond, zelfs zo gewoon dat-ie toch weer bijzonder was. We hebben er allemaal van genoten, we zijn gewoon hartstikke in vorm. En thuis Strav’eren we om te zien hoe we eigenlijk precies gereden hebben.
Niet voor alle SOW-ers bleek deze gewone avond zo gewoon. Wij kregen de mededeling dat de (schoon)vader van Adriaan en Jeroen deze avond was overleden. Onwezenlijk: zonder moeite krijgen we de karakteristieke plaatsgenoot nog op ons netvlies. Het bericht zet al ons vertier eerder op de avond en alle ongein in de deze Reelaas in een ander perspectief. Het blijkt maar weer: vier inderdaad elke dag die je mag krijgen. Adriaan en Jeroen sterkte met dit verlies!
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
