En de twaalf, zij gingen!

De Lekdijk opdraaiend dreigde de venijnige dijkklim de groep te scheuren, maar met compassie voor de achterhoede werd dat netjes voorkomen. En anders hielp CvE ons er wel aan te herinneren ook af en toe achterom te kijken. En zo konden we alle twaalf het profijt proeven van de hechte groep. Vanuit Schoonhoven draaiden we onze ruggen in de wind, zodat het allemaal nog wat makkelijker ging. En gelukkig vormde daar niemand een uitzondering op.
Ton blijkt goed uit de winter gekomen te zijn, hoewel hij – gelijk Matthieu – nog maar net een andere fietsdiscipline had afgerond. Dat hij zonder onvindbare handschoentjes reed had daar alles mee te maken. Hans reed gretig, aangenaam verrast als hij was dat gezondheidsklachten zich op de fiets niet lieten gelden. Jurriën bewees dat zwemmen ook een manier is om je op een fietsseizoen voor te bereiden en Thomas maalde er ook dit keer weer niet om om wat extra kopwerk te verrichten. Spinning Gerard reed – ondanks naar zijn zeggen ‘een winterbuikje’ – even makkelijk mee als de vorige editie. Martin heeft van dat soort bagage geen last, mede dankzij onregelmatige maar periodieke verrichtingen op de Zwift. Daar was Christian niet aan toegekomen, die zat deze winter in een heel andere flow. Maar van enige trainingsachterstand was bij hem onderweg niets te merken. Daar had Erwin ook geen last van, maar die heeft dan ook wekelijks de benen gepijnigd op de spinningfiets. Zowel Koen als Sander hebben overwinterd op Bentwoudse gronden. In wat ze hun ‘eigen achtertuin’ kunnen noemen, hebben ze deze winter vele kilometers weggelegd. Het verklaart hun solide rijden tijdens deze openingsrit. En Eelco, onze heringetreden diaken, ziet ondanks het drukke ambt nog steeds kans om regelmatig ‘MC’ te gaan. Vele kilometers worden zo ook in de koude maanden afgelegd en dat legt hem geen windeieren.
En zo had niemand reden tot zorg of klacht, ook Jan Willem niet. Hoewel het lijkt dat er elk jaar een stukje extra JWL bijkomt, blijft hij ook nu het dichtrijden van gaatjes positief benaderen: “Het gaat beter dan vorig jaar”, hoorden we hem tevreden zeggen. Zolang we ons houden aan een behapbare kruissnelheid, trappen zijn benen het nog prima mee.

In formatie werd het opsteekadres ‘De Vlist’ aangedaan. Het aantal beschikbare appelpunten schoot tekort, ze weten na al die jaren toch verdorie wel dat we langskomen! Nu behielpen we ons deels met stukken ‘cheesecake’ en ‘red velvet’, hetgeen ook best smaakte. We fietsten er in elk geval niet minder om. Haastrecht en Reeuwijk werden in net galop genomen, zodat de afsprint op Kaagjesland met een compleet peloton kon worden aangevangen. De start was wat hectisch omdat er eerst wat autoverkeer tussenuit moest, maar toen het eenmaal zo ver was, gingen de liefhebbers weer helemaal los. In goed verzorgde vlinderslag prolongeerde Jurriën – na zijn winst in 2022 – ook dit jaar de koningssprint, net voor kleppers als CvE, SV en TvdH.

Ook bij het uitrijden werden de krachten op het Zuidwijk nog even gemeten. En zo kwam er een einde aan het speelkwartier dat ruim twee uren geduurd had. Het had weer goed gevoeld, we mogen ook dit seizoen weer uitkijken naar nog vele geSamenlijke kilometers.