Als de klanken van Landmarq op de vroege zaterdagmorgen wegsterven, schuiven alle 16 renners aan aan de ontbijttafel. Ton heeft dan al, zes kilometer verderop, voor lekker vers brood gezorgd. Hij eet er zelf gulzig van, vele royale stukken Stockbrood met kaas gaan naar binnen om klaar genoeg te zijn voor de Stockeu.
De groepsindeling komt via de reguliere wijze tot stand, zodat twee nieuwe groepen de ochtendkilte inrijden. Het is tenuedag vandaag, ofwel ‘kleedjesdag’, wat zorgt voor twee prachtige groenblauwe lintjes op de Ardeense heuvels.
We rijden dit keer noordwaarts waar ons klassieke klimmen zoals Wanne, Stockeu en Rosier wachten. Was het asfalt de eerste dag bij onze rondtocht door Duitsland en Luxemburg nog naar ons zin geweest, zo weten we op deze tweede dag waarom wegdek ‘weg dek’ heet. Met name in de afdaling voelt dat niet lekker, maar ook bergop is het soms laveren tussen de gaten door. De Wanne is voor sommigen een welbekende klim uit de oudheid. Voor hen die de gevarieerde klim niet kennen, worden halverwege verrast door de royale afzink die al de gewonnen hoogtemeters weer doet verdampen. De uitdaging die hierop volgt staat bekend als Stockeu, een steil loeder dat de renners geselt met helse percentages. Hans, zuinig op zijn wattjes, heeft hiervoor bedankt en vangt zijn ploegmaten (van beide groepen) na hun intensieve Stockeu-lus in een actiefoto op een Wanneflank (om vervolgens een aantal ervan per abuis weer van zijn filmrol te verwijderen).
De lunch kan net als een dag eerder wederom geSamenlijk worden genoten, dit keer in de prachtig gelegen skihut ‘Val de Wanne’. Ook hier worden ervaringen uitgewisseld, waar uw verslaggever door RvE nadrukkelijk verzocht wordt te noteren dat hij vriend Koen heeft ingehaald. Bij deze.
Tim vindt in de skihut zijn kleedje waaronder het, met de gedachten bij zijn lief, maar eenzaam toeven is.
Na de lunch vervolgen we onze weg richting Rosier. Een mooie lange loper waar enkelen al PR’s hebben staan. Eerst wachten HS en JKH nog op hun voorzitter om aan de voet van de klim niet de verkeerde afslag te nemen.
In de afzink maken we kennis met een professionele ploegleiderswagen van ‘Israël Premier Tech’, die er een rijstijl op nahoudt alsof hij vol in koers zit.
We komen kilometers lang te rijden op een licht stijgende asfaltweg, waar molens als MHo en CvE wel raad mee weten. Maar ook een TvdH verstaat hier een persoonlijke opdracht en loodst zijn volgers over deze langdurige kastijding. In beide groepen is door de monotone uitdaging een onweerstaanbare behoefte ontstaan om even bij te tanken, bij KG is zelfs sprake van een hongerklopje. Hoe fijn is het dan als er een supermarktje opduikt, waar één van de groepen zich vloeibare suikers toedient. De andere groep zit dan honderd meter om de hoek zich ook te laven aan lekkers. De groepen smelten samen maar niet voordat Henk kennis maakt met zijne zotheid, een carnavalsvereniging uit Halle.
Met alle 16 renners maken we de rondtocht naar het huisje af. Een kopgroep weet zich echter los te maken door even wat kilometers maximaal te gaan. Er wordt door de uitslovers een speelkwartier lang intens van genoten. Eelco doet daar in elk geval niet aan mee, die kampt met maagproblemen. Aan hem is dan ook het diner in restaurant Prima Vera niet besteed, hij zit het culinaire samenzijn uit zonder het avondeten tot zich te nemen, integendeel. De rest vult de hongerige maagjes, de ene tafel wat (kosten)efficiënter dan de andere.
Weer thuis van het etentje trekt Henk zijn huissloffen aan en hangen we nog wat bijeen in de living en luisteren we de afspeellijst verder. Bij enkele nummers verbazen wij ons over de muzieksmaak van Tims Sara, daar geldt maar één uitleg bij: Liefde maakt doof.
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
👌👌