Het elfde gebod

Het eerste traject leek op die van de openingsklassieker ‘Lopikerrondje’, behalve dan dat we binnendoor via Hekendorp reden. Het rijden in een 11-mans formatie is goed te doen als de kruissnelheid daarop aangepast is, en zo ging het ontegenzeggelijk. Overigens zonder dat er sprake was van een gezapig tempootje, want met zo’n grote groep rollen de meters bijna als vanzelf onder de wielen door. In Lopik sloegen we links waar we normaal gesproken rechts gaan, hetgeen de beoogde (k)lus pas werkelijk inluidde.

Aad baarde opzien door een rood rugzakje. Het leek zo alsof hij op schoolreisje ging. En wat zou er toch in zitten? Het bleek niet een van HS geleend ehbo-koffertje te zijn, noch een klein formaat zakbijbeltje. Het zou naar later bij de lunch zou blijken een broodtrommeltje te zijn met eigen bammetjes. Naar Aads zeggen vergrootte het – naar voorbeeld van professionele tijdrijders– de aerodynamica zelfs!

De Lek staken we na even wachten op het pontje over bij Ameide. Het klassiek ogende plaatsje lag te shinen in de zon, hoe fraai Nederland zijn kan! Vandaar was het nog maar even fietsen voor een lunchstop die de RL op internet al had gevonden, anders was deze goed verstopte eetlocatie onvindbaar gebleven. Omdat het terras al vol zat, kregen we binnen de stamtafel toegewezen. Daar genoten we van wat de kaart ons bood en hoorden we de aankondiging dat Christian keurig gepland ná het fietsseizoen weer vader wordt. Felicitaties vlogen over tafel waarbij opa voorkennis leek te hebben.

In Gorinchem boog JV zoals aangekondigd af. Hij verliet de SOW-colonne omdat hij een kolonistenafspraak had in Berghem. Daar geniet Jeroen dan weer van. Zijn tellertje zou die dag rond de 118 km waarvan het merendeel solo.

Het gedeelte langs de grote rivieren bij Werkendam maar vooral het traject door de Biesbosch wat daarop volgde, was werkelijk genieten. De (zwakke) zuidwestenwind werd nauwelijks gevoeld en was het relaxed zoeven door veelal onbekend gebied. Hoewel we verrassenderwijs ver van het water reden, was de weg die ons door de Biesbosch leidde een cadeautje: goed asfalt, rustig met overig verkeer en voorzien van heerlijke, overzichtelijke bochten. Zo kronkelden wij door een van Neerlands grootste natuurgebieden, met iedereen in opperbeste stemming.

Na de Biesbosch volgde een traject langs de geluidsschermen van de A15. Weinig natuurschoon weliswaar, maar het reed er lekker. De ploeg bleef zonder uitzondering een ploeg, er bleef bij iedereen adem over om wat woorden met elkaar te wisselen. En dat terwijl de kruissnelheid vaak boven de dertig bleef. Hans dook nog druistig achter een passerende ligfietser die onze groep met hoge snelheid passeerde, maar moest de op kop liggende fietser na zo’n 100 meter toch laten gaan.

Hoewel we reeds ter hoogte van Alblasserdam (waar we wederom een brug tegen hadden) een cola-stop overeenkwamen, zou het nog vele kilometers duren voordat we een geopend terras aantroffen. Eerst werd nog de Brienenoord als klim van de dag bedwongen. SV maakte zijn status als torenhoge favoriet volledig waar door als eerste boven te komen. In zijn stad, op zijn brug, nabij zijn cluppie, had hij groot voordeel van zijn parcourskennis (CvE: “Hij kent er elke bocht”). Maar ook van zijn prima benen.

Op de Kralingse Zoom pakten we toch maar mooi de Rode Golf mee: bij elk van de 312 verkeerslichten mochten we even afstappen. Terwijl bij sommigen de afstand er nu toch inklapte, bleef de groep een groep. In onverminderd stevig tempo werd op zoek gegaan naar een terras dat geopend was, hetgeen pas bij Oud Verlaat lukte. Daar bleek een zitje achterom nog plek te bieden. De koude cola smaakte er niet minder om. We genoten er echt van, terwijl GH (ook deze tocht weer alert meefietsend) per app van zijn echt genote hoorde dat zij hem al thuis had verwacht.

Ook het laatste deel over bekender terrein ging weer in gesloten formatie. We constateerden dat de wind deze dag nogal ongunstig was gedraaid van ZW naar NW, maar het had ons genieten niet in de weg gezeten. We hadden aan het elfde Gebod voldaan, ja dat was bijna vanzelf gegaan. Een eerste stap richting Twaalfprovinciëntocht was gezet: nog slechts 100 kilometer erbij en je bent al weer op de helft!

Heerlijk om zo de kilometers met elkaar weg te trappen. Het was Goed, het was Gezellig, het was Genieten!