Niet bijna Apeldoorn maar helemaal!

Zodra we na een kledingwissel allemaal in SOW-tenue stonden, konden we ons vervoegen naar de startlijn. Het was nog wat frisjes, maar we zouden ons vast snel warm trappen. En zo geschiedde, want er werd al gauw geen kinderachtige kruissnelheid aangehouden. Reeds vroeg in de koers deden de eerste klimmetjes zich voor. Na zo’n 25 kilometer kon er geklommen worden op de flankjes van de Posbank. We zagen er SOW-ers klimmen leren en zich eta leren. Maar de verschillen bleven zoals tijdens de gehele dag aangenaam beperkt.

In de bebouwde kom van Arnhem reed MHu lek. Een klusje dat nog een hele klus werd doordat de buitenband buitengewoon gehecht was aan het wiel. Het had hierbij ook geholpen als Jurriën en Hans hun elektrische pompjes ’s ochtends bij zich zouden hebben gestoken. Hans die overigens halfweg koers door de anderen tot PV-er werd benoemd, hetgeen zou staan voor ‘persoonlijke vertrouwensman’. Wat dat precies inhoudt bleef wat vaag, hij snapte zijn nieuwe functie zelf ook niet helemaal.

In de binnenstad van Arnhem werd vanwege de 5 mei activiteiten alle kerkklokken in de stad geluid. Een imposante beleving. De eerste tussenstop lag er iets verder op de Rijnkade, nabij toch echt de historische John Frostbrug. Er werden met name enkele Snelle Jelles gescoord voor wat snelle suikers. De genoemde brug werd per fiets bedwongen, waarna we een kwartiertje verder onaangenaam genoeg de verkeerde kant werden opgewezen. De uitpijling was verder meer dan in orde, maar hier leek het toch echt of we rechts het talud op moesten rijden in plaats van het veilige vlakke fietspad er links van. Gehoorzaam reden we de smalle betonnen brug op, wat een waterkering bleek te zijn van zo’n 4 meter hoogte en hooguit 2 meter breed. Boosdoener echter was een 2 centimeter breed geultje waarin precies een racebandje past, bijvoorbeeld die van de voorzitter die er zo letterlijk in de goot eindigde. Met een salto over het eigen stuur belandde hij hard op het betonnen dek. In zijn harde val nam hij twee van zijn directe volgers (EC en BB) mee. Een kluwen van (dure) fietsen, vastzittende ledematen, schavingen her en der en een luid kermende voorzitter. Het was om er de bibbers van te krijgen, maar snel bleek dat het leed niet al te blijvend was en was er sprake van opluchting dat geen van de getroffenen onder het hekje door was geschoven en een fatale val van metershoog had gemaakt. De lek gestoten band van de voorzitter werd geSamenlijk gewisseld waarna met enig schrik in de benen de rit werd voortgezet.

Gelukkig herstelden alle drie gevallen renners zich goed en konden we met negen man de tegenwind trotseren op de rivierdijk richting de Rijnbrug bij Heteren. Nabij Doorwerth lag een volgende serieuze klim klaar, namelijk de Italiaanse weg. Buitengewoon vervelend was de zandhoop die er ‘aan de voet van’ leek te zijn neergelegd, waardoor je de steile klim vanuit stilstand moest aanvangen. Ook op deze idyllische, met kasseitjes bedekte klim werd er volop tegenaan gekletst, waarbij de een er wat langer van genoot dan de ander.

Bij het tweede rustpunt vielen vooral de stroopwafels en zoute stengels in de smaak. Het voorVal werd nog even besproken en de schade opgenomen, waarbij bleek dat het SOW-tenue (van Ton) toch niet zo onverwoestbaar was dan aanvankelijk gedacht. Een lelijk gaatje op het dijbeen verraadde de harde smak die hij gemaakt had. Omdat het peloton het rustpunt bleek te naderen, hervatten we snel onze rondrit. Het vervolg was prachtig met passages door bos en over heide. De inmiddels welbekende omgeving van Hoenderloo blijft fraai, evenals die van Radio Kootwijk. Een drietal renners (MB, JvE en KG) maakten zich in de klim los van de rest, waarna zij onder invloed van een complimenteuze, niet nader geïdentificeerde Team NL-renner afstand tot de rest namen. Een kilometerslange achtervolging volgde, waar door zowel kopgroep als achtervolgenden (op de overzichtelijke, lange, rechte wegen met windje mee) volop van werd genoten.

En zo kwamen we ondanks het oponthoud dankzij een mooi gemiddelde toch bijtijds weer aan bij de finishlocatie in Apeldoorn. We aten onze zakken vredesfrietjes leeg onder een oorverdovend spelend bandje. We konden allen terugkijken op een geslaagde vrijheidstocht. Mathijs bewees niet veel kilometers nodig te hebben om goed uit de voeten te kunnen op heuvelachtig terrein, net als Martin die misschien niet overal de benen had, maar veelal al wel. Hans had ook goeiepote en pakte zo zijn momentjes. Ton trok het profijt van zowel vele trainingsuren als parcourskennis. Hij viel wel maar niet tegen. Gerard schrok van de eerste heuveltjes maar kreeg gaandeweg de smaak te pakken. Koen zou een pijnlijke rug hebben, maar daar was aan zijn sterke rijden niets van te merken. Jurriën genoot met volle teugen van topgetrainde benen die alles doen wat hij van hen vraagt. Erwin rijgt inmiddels het ene persoonlijke succesje aan het andere, vergeten is de mindere seizoensstart. En Bob? Die voelde dat niet ieder klimmetje hem welgezind was, maar genoot ook van een seizoen dat zo veel beter was begonnen dan het vorige.

We namen afscheid van de BB-ers (buitenBoskopers) op de parkeerplaats. Ongetwijfeld zou de gevallen voorzitter een slechte nacht tegemoet gaan. Een Black Night als van Deep Purple, zeg maar. Diep paars, de kleur van zijn getroffen heup.