Ossiepossie

Na klimmen komt dalen, dat weten we zo onderhand. En zo geschiedde ook dit keer. Met gezwinde spoed dalen we af tot op hei-niveau, alwaar we desgevraagd op de foto worden gezet door een fotograaf die blijkbaar ook filmen kan.

Het gaat er voortdurend op en neer, dat maakt deze omgeving zo’n aantrekkelijk trainingsgebied. Vandaar ook de vele andere fietsers die we om ons heen zien. We genieten van de klimmetjes, terwijl de temperatuur gaandeweg stijgt tot soms klamme waarden. Zodra het omhoog gaat verliest de groenblauwe trein wat wagonnetjes, waar RvE de meest opmerkelijke wagon is. Hij rijdt met zijn kakelverse bergverzet zo zichtbaar los van de rest, dat we hem na enkele klimmen zelfs niet meer zien opdagen. Gelukkig zien we hem na enig wachten op de Zijperberg terug waar hij ons verhaalt dat hij na het contact te hebben verloren, zijn vrienden beneden in Velp aan het zoeken was. Een aandoenlijk relaas, ware het niet dat hij ons zand, ja scheppen zand in de ogen aan het gooien was. Want des middags was er van enig vormverlies niets meer te merken en trapte hij weer in de buik van het peloton mee, helemaal zoals het hoort.

Op de Burgemeester Bloemersweg, die heerlijke klim, kruisen enkele flink gehoornde ossen onze weg. We passeren hen met veel respect.

De lunch op het drukke terras van het Paviljoen is een smakelijke. We genieten van broodjes kroket en ander warm beleg. René werkt zich door een verkeerd bestelde kop spinaziesoep heen. Het zou zijn presteren goed doen, zo merkten we dus nadien.

Na de lunch gaat het weer talloze keren op en af en op en af en op en af en toe weer naar benee. Aan EC is te merken dat hij het die week geleden verlies van Bobbie zijn hondenvriend nog in de kouwe kleren heeft zitten. Hij toont wat afwezig en mist de grinta om zijn goede vorm gestalte te geven. Knap hoe hij probeerde met zijn aanwezigheid toch wat afleiding te vinden voor het verdriet.

Voorin speelden CvE, TvdH en JvE met elkaars krachten, daar is het parcours perfect geschikt voor. Op sommige klimmen zien we ook KG en EK in die voorste contrijen, dat toont toch wel hoe ploegbreed de vorm is. Marcel reed een puike training en ook Henk (teruggekeerd van rugleed) en Martin (toonde wederom vormbehoud) reden zich beiden overduidelijk tot in de selectie voor het SOWeekend. En Hans verdiende lof door andermans wachttijd kort te houden.

Na de klassieke, steile slotklim ontdoen we ons tussen de geparkeerde wagens van ons bezwete kloffie. Een Volvo-rijdend echtpaar toont zich getriggerd door het schriftgedeelte achter op ons tenue. Met name René en Henk geven er (veel) woorden aan, zodat het onbekende stel thuis het Woord zeker zal hebben opengeslagen.

We keren huiswaarts met aangesterkte poten en een vat vol herinneringen aan een fijne dag koersen. Óp naar het SOWeekend!