Prachtig en beesdachtig tegelijk

We rijden door de mooie, landschappelijke Lopikerwaard. Nieuwegein doorkruisen we ondanks een opgehaalde brug vlotjes en maken twee wielrensters prettig kennis met HS, onze woordvoerder.

De route van dit Beesdachtige Rondje was reeds vorig seizoen (door opper-routemaker JvE) bedacht (de tocht kon toen niet doorgaan vanwege woeste weersomstandigheden), en het was absoluut het wachten waard. De lus voerde ons door prachtige stukken Nederland. De vrolijk schijnende zon scheen overvloedig en vaak ook door frisgroene bladerdekken. We reden door ansichtkaarten, zeg maar. Vlak onder Amersfoort buigen we af naar het zuiden en rijden kilometerslang over een goed te berijden jaagpad langs het fraaie Valleikanaal.

Langzaam zien we het landschap veranderen in waar we Amerongen en omgeving van kennen: kleine buurtschappen, klinkerwegen en klimmetjes. Nog voordat de Bergweg oploopt, spuiten met name de jongelingen alvast vooruit. Niet veel later is de gehele groep in volle actiestand, bezig met voor zichzelf een PR-tje te scoren. We verzamelen ons na klim- en daalwerk weer in Amerongen, alwaar we – hongerig geworden van al het werken – besluiten dat de eerste de beste eetlocatie zal worden aangedaan. Die laat echter nog even op zich wachten. Eerst moet er nog een pontje worden genomen voordat er een pondje door het mondje kan gaan.

Nabij Maurik zien we een fotograaf in de berm staan die ons op de foto zet. Hij lijkt verdraaid veel op Jeroen. Waarachtig, het ís Jeroen! Vanwege deze verwarring rollen we omkijkend naar deze fata morgana een stukje uit. We zien prompt borden van een eetlocatie, maar vervolgens Jeroen niet meer. Die blijkt weer doorgereden te zijn om tegendraads zijn eigen Githcadseeb Rondje te vervolgen (en knap te voltooien).

We genieten van heerlijke gerechten uit een prima pannenkoekenkeuken. We kennen de locatie nog van een SOW Familiedag uit 2012. Koen bewijst dit met foto’s waarop we inderdaad allemaal 13 jaar jonger zijn.

Met gevulde magen zetten we onze tocht voort, niet nadat onze woordvoerder wederom een extern contact heeft te onderhouden. Het rijden in deze 11-mans formatie gaat vervolgens onverminderd uitstekend en is een gelukzalige ervaring. Veel van het kopwerk wordt verzorgd door kleppers als Thomas en de gebroeders Van Eck, maar opmerkelijk zijn ook de bijdragen van HvE, die tijdens deze monstertocht in buitengewone goede doen is.

We rijden over dijken door Neerlands prachtig rivierengebed en doen onder andere de naamgever van dit Beesdachtige Rondje aan. Er is zo op het oog weinig veranderd in het oerhollandse Betuwse dorp.

Kilometers verder draaien we bij Arkel noordwestwaarts en volgt er een ellenlang gevecht langs het water van de Linge. Koen leidt er de dans, zijn vriend Henk knokt in het laatste wiel. Maar HS blijkt taai en dankzij medewerking van zijn ploegmakkers zou ook daar in de ‘Hel van de Linge’ de elf de elf blijven. In Meerkerk verwennen we ons op een terrasje met een welverdiend colaatje, alwaar René (deze lange tocht slim in de buik meerijdend) zelfs een eigen plekje in de zon vindt. Daarna volgt de tocht naar Ameide waar we het pontje net mislopen. We nemen geduldig plaats in de zon, Erwin (moe maar tevreden van een prima vorm) zelfs ongegeneerd languit in het gras.

Eenmaal door het vaartuig naar de overtoom gebracht, rest ons het laatste winderige deel naar Oudewater. Aldaar stappen de vier ‘honderdzestigers’ weer in hun geparkeerde bolides. Marcel (deze dag actief genoeg geweest) vindt het welletjes en vergezelt hen daarbij. Ook die andere Hoogendoorn, JKH, stapt weer voldaan in eigen auto. Hij reed een prima rit en is na een aarzelend begin van het seizoen weer helemaal op de weg terug. Ook Gerard, zijn meelifter terug naar Boskoop, mag zichzelf feliciteren. Hij had het onderweg best wel lastig soms, maar zijn doorzettingsvermogen, lange adem en zijn intense genieten zorgen dat hij ook deze monstertocht op zijn palmares kan noteren.

De ‘Plussers’ maken hun monsterkarwei af en rijden vanwege wegafzettingen via de Bloemendaalseweg huiswaarts. Het maakt bij sommigen best wat los omdat zij er hun oude schoolroute herkennen. Tot een afsprint op Kaagjesland leidt het niet meer, vanwege de vermoeidheid en het gekweekte broederschap.

Moe maar voldaan arriveren de zes SOW-ers in Boskoop. De overige vijf staan dan al – niet minder tevreden – onder de douche. Het was een Beesdachtig Rondje om niet te vergeten, die houden we voor zeker op de kalender!