Het was weer eens zo’n avond. Zo’n avond waarin vader om zoon roept, zoon om vader, neef om neef, broer om broer, vriend om vriend, buurman om buurman.. afijn u begrijpt de strekking. Zo ver zijn we gelukkig ook nog niet. Eerst maar eens verzamelen op dat welvertrouwde gemeenteplein. Op de blote linkerknie van Erwin prijkte nog de gelikte wonden die het weekend daarvoor werden opgedaan. Een beurs weekje weerhield hem er niet van om weer verder te werken aan het vormpeil. De Bikefit die Jurriën bij 12GO (geen gesponsorde content) heeft gedaan deze week verhoogde zijn zit met meer dan 3cm.
Daarover later meer..
De groepjes lieten zich vormen en zo vertrok eenieder een richting uit. Alle drie de gruppo’s hanteerde het aloude principe: ‘heentaaienterugdraaien’ wat betekende dat er Noordwaarts werd gefietst. Gruppo Buurman&Buurman&Buurman en Jurriën reed onder leiding van Christian langs Alphen, Ter Aar en Zevenhoven om daarna de Meije af te werken.
Langs de Gouwe was er nog plek voor een korte bijklets maar eenmaal op de Oostkanaalweg begon het taaien. Dennis zette de toon en de rest ging gretig mee in zijn tempo. De eerste Buurman om Buurman kreten begonnen langzaam toe te nemen in dB. Koen was flink aan het taaien onder al het geweld en moest de rest van de avond genoegen nemen met volgen. Er werd net even wat zachter gefietst om de buurt niet te voorzien van geluidsoverlast. De andere Gruppo’s reden ook in de omgeving, een verzuurde geur gecombineerd met diepe schreeuwen zou dan ook gezichtsverlies betekenen.
Inmiddels merkte Jurriën dat zijn benen alle vermogens kwijt kon op zijn netgefitte bike. Vermogens die anders ergens bleven hangen in de diepverzonken zadelpen. De Ferrari motor van Christian en DenNissan bleken inmiddels ook flink op temperatuur te zijn gekomen. Richting Woerdens Verlaat komen we een SOW-kwartet tegen dat er zo te zien aardig de sokken in heeft. Iets van de glorie van de begenadigde SOW-ers straalt – zo realiseren wij ons – ook op ons af doordat wij in precies dezelfde tenuetjes door de regio mogen rijden.
Eenmaal in de Meije werden de teugels nog eens strak aangetrokken. Het tempo was inmiddels dusdanig hoog dat de schreeuwen der benen verdwenen in het niets. Twee keuzes, aanklampen of stampen. Koen mocht zich dan wel gedwongen voelen tot optie twee, hij reed daarin toch lekker mee. Halverwege moesten de benen even uit het vet maar al snel doken ze het vet weer in voor ronde twee. Pas bij thuiskomst zouden ze weer uit het vet worden gehaald. De kunst van het taaien heeft er weer een nieuwe artiest bij gekregen. Kudo’s!
Uw verslaggever ter plaatse: Jurriën van Eck
