You can never leave

Vanuit Woubrugge genieten we andermaal van het fraaie kopwerk van TK. Op geheel eigen wijze geeft het trainingsbeest (hij traint deze periode bijna dagelijks) vorm aan het opknappen van smerig werk. Hij maakt er indruk mee en oogst waardering, maar daar vanuit Woubrugge gaat het net even te hard. Een HoHo is voldoende om de turbo een tikkie te matigen en samenopweg mogelijk te maken. Een voorbeeldig kopman. Met zoveel talent ben je gewoon altijd in vorm, daar kom je nooit meer uit.

Op de Zwetweg gaat JV ons niet voor het eerst en niet voor het laatst deze avond voor. Het is opvallend hoe breed de groep is geworden van SOW-ers die onderweg de kar kunnen trekken. De vorm is duidelijk groeiende.

Richting Aalsmeer rijden we in een fraaie waaier. De vaart zit er netjes op waarbij het overigens opvalt dat we niet inlopen op een voor ons uit rijdende VOR (Volstrekt Onbekende Renner). Sterker nog: de onbekende solist rijdt van ons weg, een knap staaltje werk zo tegen de wind in. Pas bij Schiphol halen we de roodwitrode renner bij, eerlijk gezegd doordat hij kennelijk klaar was met zijn lievelingssegmentje. Tegen beter weten in en een tikkie ongepast geloven we in ons credo: “Eenmaal in het zicht van SOW? Daar kom je nooit meer uit.”

Aan het einde van de Fokkenweg draaien we rechtsaf het Amsterdamse Bosgebied in. Een door honderden bomen verduisterd pad zorgt ervoor dat er wat zonnebrillen afgezet moeten worden om goed zicht op de weg te houden. Het is er prachtig, maar zo rijdend door een tunnel van bomen lijkt het of we er ‘nooit meer uit zullen komen’. Of zoals de Eagles al zongen: “You can check out but you can never leave”.

Het zijn woorden die even later klonken toen er vanwege een lokale Run afgeweken moest worden van onze route. De routeleider, deze avond CvE dus, schatte in dat dat wel via een woonwijk zou moeten lukken. Dit zeer tegen de verwachting van Jeroen in, die de uitwijk via de woonwijk als zeer risicovol beschouwde: “Daar kom je nooit meer uit!”. De routeleider echter zette zijn plan door en loodste ons puur op goed gevoel weer naar de route toe. Eenmaal weer op koers leek het of we JV opgelucht hoorden ademhalen. Zijn hart had van zorg een tel overgeslagen, hoewel dat op zijn falende hartslagmeter niet was terug te vinden.

De wind kregen we na het bos meer en meer in de rug, wat als welverdiend voelde. Het was sowieso een heerlijke fietsavond, waarbij de zwoelte van overdag was ingeruild voor een aangename koelte. Op een enkeling na (EC had zich merkbaar wat weekjes rust gegund op een Kroatisch handdoekje, maar hij zal heus op tijd weer weten te pieken) werd er door allen kopwerk verricht. Nabij Ter Aar maakt een K Briolet zich weinig populair als hij kort achter de groep zijn claxon doet spreken. Een discussie gaan we maar niet met hem aan, daar kom je toch niet uit.

De afsprint heuvelop op de Oostkanaalweg is weer de speeltuin voor de allersterksten. Wie dat zoal zijn laat zich raden, maar we noemen hierbij deze keer punchers als AvH en TK. Anderen hadden zich al eerder in de sprint opgerookt, zagen geen heil in het meespelen van het eindspel of kwamen naar hun zeggen “verkeerd te zitten”. Dit laatste mag je natuurlijk nooit laten gebeuren, want je weet: “Eenmaal ingesloten, dan kom je er nooit meer uit!”

Eenmaal ten westen van de Gouwe werd er gekletst in plaats van erin geketst. Zeer voldaan reden we Boskoop in via de Otwegweteringbrug, waar een grote bestelbus een onmogelijke draai probeerde te maken. Hij zal zich hebben gerealiseerd dat hij aan een onmogelijke missie bezig was, daar kom je gewoonweg nooit meer uit. Waarschijnlijk staat hij er nóg.

Het was een mooie avond, met een fraaie route, pelotonbrede vorm en een uniforme groep die naar zeggen van TK goed ‘samenopweg’ was gegaan. Inderdaad, SOW is een mooie club. En we mogen weten: “Eenmaal in de SOW, daar kom je nooit meer uit!”.