Rondje Biesbosch
zaterdag 14 mei 2022

Het elfde gebod

Het werd een dag na deze nieuwe rondrit tijdens een kerkelijke jeugddienst nog eens benadrukt: “Geniet van het leven!” Dit levensmotto wordt onder christenen nog wel eens veronachtzaamd, zo klonk er die avonddienst in de Dorpskerk. Om ons aan het Carpe Diem te herinneren, wordt het ook wel Het Elfde Gebod genoemd. Zo van: Gij zult genieten! Accent tijdens de jeugddienst werd gelegd op de disclaimer: “En leer reeds te genieten als je jong bent!”. Om het praktisch te maken werd er tijdens de dienst hardop met elkaar nagedacht over onder meer de vraag: “Waar geniet jij van?”. Daar zijn natuurlijk vele antwoorden op te bedenken. Maar dit weekend schoot bij elf SOW-ers ongetwijfeld de fietservaring van een dag eerder door het hoofd. Dat was immers genieten geweest met een hoofdletter G.

 

Natuurlijk droeg het geweldige, bijna zomerse voorjaarsweer voor een belangrijk deel bij aan het Grote Genot. Het was niet alleen uitstekend weer voor een bezoek aan de rommelmarkt, maar ook om een rondje van 130 kilometer te gaan fietsen. Sommigen combineerden het zelfs.

Christian had het rondje bedacht, ruwweg gebaseerd op een solorit in 2021. Met wat pielen in Strava was hij tot een rit van op de kop af 130 kilometer gekomen. Het enige wat we nog te doen hadden was de aanwijzingen te volgen die Garmin ons opdroeg. Laat dat nu prompt binnen de eerste kilometer al mis gaan. De routeleider verEckskuseerde zich ervoor toen hij fijntjes op zijn misser werd gewezen: “Het is slechts een leidraad!”. Het bleek de enige keer dat we van de (werkelijk prachtige) route afweken.

Uitspraak van de week
22, Christian, van Eck, CVE, cve, Christian van Eck, christianvaneck@gmail.com, , 2022-02-28 19:27:55, , Avatar foto

“Het is slechts een leidraad“

CvE wil de rol van Garmin niet groter maken dan deze is

Het eerste traject leek op die van de openingsklassieker ‘Lopikerrondje’, behalve dan dat we binnendoor via Hekendorp reden. Het rijden in een 11-mans formatie is goed te doen als de kruissnelheid daarop aangepast is, en zo ging het ontegenzeggelijk. Overigens zonder dat er sprake was van een gezapig tempootje, want met zo’n grote groep rollen de meters bijna als vanzelf onder de wielen door. In Lopik sloegen we links waar we normaal gesproken rechts gaan, hetgeen de beoogde (k)lus pas werkelijk inluidde.

Aad baarde opzien door een rood rugzakje. Het leek zo alsof hij op schoolreisje ging. En wat zou er toch in zitten? Het bleek niet een van HS geleend ehbo-koffertje te zijn, noch een klein formaat zakbijbeltje. Het zou naar later bij de lunch zou blijken een broodtrommeltje te zijn met eigen bammetjes. Naar Aads zeggen vergrootte het – naar voorbeeld van professionele tijdrijders– de aerodynamica zelfs!

De Lek staken we na even wachten op het pontje over bij Ameide. Het klassiek ogende plaatsje lag te shinen in de zon, hoe fraai Nederland zijn kan! Vandaar was het nog maar even fietsen voor een lunchstop die de RL op internet al had gevonden, anders was deze goed verstopte eetlocatie onvindbaar gebleven. Omdat het terras al vol zat, kregen we binnen de stamtafel toegewezen. Daar genoten we van wat de kaart ons bood en hoorden we de aankondiging dat Christian keurig gepland ná het fietsseizoen weer vader wordt. Felicitaties vlogen over tafel waarbij opa voorkennis leek te hebben.

In Gorinchem boog JV zoals aangekondigd af. Hij verliet de SOW-colonne omdat hij een kolonistenafspraak had in Berghem. Daar geniet Jeroen dan weer van. Zijn tellertje zou die dag rond de 118 km waarvan het merendeel solo.

Het gedeelte langs de grote rivieren bij Werkendam maar vooral het traject door de Biesbosch wat daarop volgde, was werkelijk genieten. De (zwakke) zuidwestenwind werd nauwelijks gevoeld en was het relaxed zoeven door veelal onbekend gebied. Hoewel we verrassenderwijs ver van het water reden, was de weg die ons door de Biesbosch leidde een cadeautje: goed asfalt, rustig met overig verkeer en voorzien van heerlijke, overzichtelijke bochten. Zo kronkelden wij door een van Neerlands grootste natuurgebieden, met iedereen in opperbeste stemming.

Na de Biesbosch volgde een traject langs de geluidsschermen van de A15. Weinig natuurschoon weliswaar, maar het reed er lekker. De ploeg bleef zonder uitzondering een ploeg, er bleef bij iedereen adem over om wat woorden met elkaar te wisselen. En dat terwijl de kruissnelheid vaak boven de dertig bleef. Hans dook nog druistig achter een passerende ligfietser die onze groep met hoge snelheid passeerde, maar moest de op kop liggende fietser na zo’n 100 meter toch laten gaan.

SOWeetje

Bij het binnenrijden van het plaatsje Giessenburg, waar wij zaterdag onze lunch nuttigden, kan het je niet ontgaan zijn. Een wanstaltige loods met gietijzeren balkonnetjes en aan het magazijn-achtige pand vast een woonhuis met achter vele ramen gedateerde gordijntjes. Rondom het gebouw, pal grenzend aan de doorgaande hoofdweg van het dorp, staan diverse ijzeren en betonnen attributen uitgestald. “Wat is dit in vredesnaam?”

Het blijkt een fabrikant en handelaar in ijzerwaren te zijn, en wel Gebr. Boer Sierhekwerk. Het heeft volgens hun website (https://boer-sierhekwerk.nl/) “een uitgebreid assortiment smeedijzeren hekwerken, entreepoortjes en opritpoorten. In eigen werkplaats wordt al het hekwerk volgens uw wensen uitgevoerd. U kunt kiezen uit verschillende modellen, afmetingen, hekpunten. Kortom: ambachtelijk vakwerk voor een sfeervolle uitstraling van uw huis en tuin.”

Op het eerste (maar ook op het tweede en derde) gezicht is het maar een zooitje. Zeer opmerkelijk dat er geen welzijnscommissie bestaat om het verder zo mooi gelegen plaatsje van een beter aanzien te voorzien. Het geheel doet wat luguber aan, bijna macaber als je inzoomt op de foto. Op het balkonnetje boven Martins hoofd is een oud vrouwtje in een rolstoel zichtbaar. Vraag die je bekruipt: “Wat doet die daar??” Maar meer nog: “Hoe kómt die daar?”

Hoewel we reeds ter hoogte van Alblasserdam (waar we wederom een brug tegen hadden) een cola-stop overeenkwamen, zou het nog vele kilometers duren voordat we een geopend terras aantroffen. Eerst werd nog de Brienenoord als klim van de dag bedwongen. SV maakte zijn status als torenhoge favoriet volledig waar door als eerste boven te komen. In zijn stad, op zijn brug, nabij zijn cluppie, had hij groot voordeel van zijn parcourskennis (CvE: “Hij kent er elke bocht”). Maar ook van zijn prima benen.

Op de Kralingse Zoom pakten we toch maar mooi de Rode Golf mee: bij elk van de 312 verkeerslichten mochten we even afstappen. Terwijl bij sommigen de afstand er nu toch inklapte, bleef de groep een groep. In onverminderd stevig tempo werd op zoek gegaan naar een terras dat geopend was, hetgeen pas bij Oud Verlaat lukte. Daar bleek een zitje achterom nog plek te bieden. De koude cola smaakte er niet minder om. We genoten er echt van, terwijl GH (ook deze tocht weer alert meefietsend) per app van zijn echt genote hoorde dat zij hem al thuis had verwacht.

Ook het laatste deel over bekender terrein ging weer in gesloten formatie. We constateerden dat de wind deze dag nogal ongunstig was gedraaid van ZW naar NW, maar het had ons genieten niet in de weg gezeten. We hadden aan het elfde Gebod voldaan, ja dat was bijna vanzelf gegaan. Een eerste stap richting Twaalfprovinciëntocht was gezet: nog slechts 100 kilometer erbij en je bent al weer op de helft!

Heerlijk om zo de kilometers met elkaar weg te trappen. Het was Goed, het was Gezellig, het was Genieten!

Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck