Onder de Spaanse zon

Als de koers wordt vrijgegeven, reden we in een ons toebedacht subpelotonnetje van zo’n 25 renners vanuit Utrecht Zuid langs het Amsterdam-Rijnkanaal naar de Lek toe. Ter hoogte van Vianen slingeren we ons de Lekdijk op, waar we langzaam maar zeker de tot dan toe opgelegde lage kruissnelheid inwisselen voor een steviger vaart. We haalden renners en groepen renners in, hetgeen dermate bevredigend werkte dat de sterksten onder ons het rijtempo verder opkrikten waardoor ook ver voor ons rijdende pelotonnetjes werden ingehaald en … voorbijgesneld. SOW zette de toon daar op de Lekdijk en de meesten hadden daar lol in. Er vormde zich achter de ontketende blauwe SOW-trein een flinke slinger van vooral VOR’s (Volslagen Onbekende Renners) die hun karretje dankbaar aanhaakten aan de TGV uit Boskoop. Zo ging het de gehele Lekdijk uit. Onderweg hadden enkele SOW-ers, waaronder uw verslaggever als eerste, noodgedwongen overgeschakeld naar een eigen tempootje. Zij reden tot aan de verversingspost in Amerongen alleen en reden daarmee wat voor gek in hun SamenOpWeg-tenuetje. In Amerongen sloten de rijen zich weer en werd er na de genoten speelkwartiertjes teruggeschakeld op een voor iedereen te verteren kruissnelheid. Dat lukte prima, waarvan met name HvE profiteerde die deze dag – ondanks een licht herstel onderweg – wederom in onvoldoende fysieke staat verkeerde.

De enige twee klimmetjes van de dag (de Bergweg bij Amerongen en het Zeisterspoor over de A28) konden door alle SOW-ers ‘op de macht’ genomen worden. Na de onoverdekte Lekdijk was het een verademing om weer door wat lommerrijk gebied te rijden. Maar warm bleef het, de vele genuttigde bidonnetjes werden net zo snel weer uitgeasemd. Bij een volgende verversingspost bleek het mogelijk om een brandweerdouche te nemen waarbij koud water vanuit de slang over het verhitte hoofd werd gespoten. Een aantal heethoofden kozen voor deze welkome afkoeling.

Rekening houdend met ieders mogelijkheden wordt er richting finish-stad Utrecht gekoerst, waarbij een nog te nemen zuidelijke lus niet door iedereen wordt bemind. De tocht was qua lengte en hoogtemeters weliswaar een eitje, maar door de tropische omstandigheden waren het toch zware kilometers geworden. Een ieder mocht trots zijn om de rit te hebben uitgereden.

Ton en Dennis hadden nog een avondprogramma in de agenda. De overige 7 SOW-ers dronken op het afterparty-plein nog een frisje met de nadruk op fris. Er werden nog 4 extra kilometers gereden om weer bij de auto’s te komen, waar in de parkeergarage het allerlaatste, overdekte klimmetje werd aangevallen. In de overdekte P werd er vanuit de bidon gewassen en teruggekeken op een Vuelta-ervaring onder overduidelijke Spaanse zon.