“Je gaat mee of je gaat niet mee! Een andere keuze is er niet.“

EK spreekt klare taal als er vooraf geïnformeerd wordt naar welke route hij bedacht heeft.

Column Thijs Zonneveld | Ik kan me geen ritje herinneren waarin ik níét werd uitgemaakt voor aso of teringhond

Columnist en amateurwielrenner Thijs Zonneveld maakt zich boos over de reacties op de val van Sander Dekker. Hij schreef er een speciale column over.

Zes keer bijna overhoop gereden door een auto. Twee keer door een vrachtwagen. Eén keer door een maaltijdbezorger van een pizzatent, één keer door een klein meisje van wie de ouders niet zaten op te letten. Drie keer door een toerist die het begrip fietspad niet begreep. Twee keer werd ik bijna van mijn fiets getrokken door loslopende honden. Zeven keer moest ik een wandelaar ontwijken die appen of Facebooken belangrijker vond dan de verkeersregels.

Bovenstaande is de opbrengst van een week, hooguit. Een keer of vier op de racefiets. Ik kan me de laatste keer niet herinneren dat ik een ritje reed zonder bijna-botsingen met onoplettende automobilisten, brommers of wandelaars. Of een training waarin ik níet werd uitgemaakt voor aso, kankerlijer of teringhond. Of het nu een taxichauffeur is die naar z’n telefoon staart, een automobilist die niet uitkijkt voordat-ie afslaat of pubers die vier breed over het fietspad lopen: het is altijd de schuld van die randdebiel in z’n lycra pakje die denkt dat de weg van hem of haar is. Soms ga ik in discussie. Meestal niet.

Ik rij een jaartje of dertig op een racefiets door Nederland. In die tijd zijn de fietspaden voller geworden, de auto’s groter en de mensen achter het stuur gestrester. Ik ben gewend – zeker in de stad – dat ik er vooral zélf voor moet zorgen dat ik niet op een auto klap en dat ik om de zoveel tijd word uitgemaakt voor rotte vis. Maar zo erg als het afgelopen jaar heb ik het nooit meegemaakt. Stap op een racefiets en je bent vogelvrij.

Ik weet dat ik op deze column honderdduizend keer dezelfde reactie krijg: het ligt aan de wielrenners zelf. In sommige gevallen is dat ook zo. Er zijn asociale wielrenners, net zoals er asociale automobilisten, vrachtwagenchauffeurs, motorrijders en snorfietsers zijn. Maar geen van die groepen krijgt zoveel haat over zich heen als wielrenners. We zijn in rap tempo de paria’s van de openbare weg geworden. Voor het fietspad rijden we te snel, voor de weg te traag. Als je pardon zegt, moet je bellen. Als je belt, moet je godverdomme rustig aan doen. En o ja, voorrang geef je op zodra je een lycra pakje aan trekt.

Het komt door de verhuftering van de maatschappij, waarbij we een ander z’n plezier van een hobby niet gunnen als we er zelf twee tiende van een seconde voor op de rem moeten.

Het komt door corona, toen de ene helft van Nederland ging wielrennen en de andere helft stampvoetend binnen zat. Het komt door luie journalisten en columnisten die nog maar eens een stukje maken om middle aged men in lycra te dissen. Toen twee wielrenners vorige week bewust van de weg werden gevaagd door een auto, presteerde Radio1 het om de stelling ‘wielrenners maken er een chaos van’ te lanceren. Dat scoort zo lekker.

Ik ken het fietspad waar Sander Dekker – naar alle waarschijnlijkheid – door een wandelaar van zijn fiets werd getrokken. Er ligt een wandelpad naast. Ruimte zat. Maar daar gaat het allang niet meer om. Zie de reacties op het ongeluk; zelfs als een wielrenner op een fietspad van zijn fiets is getrokken, gaat het nog over hoe asociaal wielrenners in het verkeer zijn.

Treurig is het.

Verrassend allerminst.