Corona (wij mogen hem Cor noemen) slaat ook de SOW equipe niet over. Na Koen’s quarantaine was ook Sander het haasje en inmiddels zit ook Henk luid proestend thuis. Reden genoeg om voorzichtig te blijven. De suggestie om met twee ploegen van zes te rijden wordt dan ook niet gehonoreerd: we blijven nog even kwartetten. En dat was weer goed te doen want de tafel van 4 zit er bij de SOW-ers inmiddels goed in: de verzamelde groep was keurig in vieren te delen.
Wij gingen op weg met routeleider RvE (“Ik ga in elk geval naar de Vliet”), windbreker AvH (“Ik ben nog aan het herstellen van vorige week”), de van een knieblessure terugkerende JKH (“Ik móest vanavond wel mee wil ik nog kunnen aanhaken”) en een glunderende HvE (“M’n Isaac kraakt niet langer”).
De Hoogeveenseweg in en rechtsaf het Cees Erkelenspad op was een stevige start, waar de wind vrij spel leek te hebben. Het eerste kwart van de route was voornamelijk aan René en Aad besteed, terwijl Hans en Jankees nog in gesprek met hun benen waren. Gaandeweg kwamen ook de beide slow-starters in hun ritme, zeker toen er langs de Vliet windjemee gereden kon worden. Hoe een etterbak van een wind je grootste vriend kan worden.
Met een lekker vaartje werd er langs het vaartje gereden. Een overstekende eend liep er echter een whiplash op toen hij onder de wielen van een Isaac terecht kwam. “Daar ga ik niet voor opzij”, hoorden we de sEckretaris zeggen, bang om door de uitwijkmanoeuvre juist zelf onderuit te gaan. Er dan maar recht overheen! Hij is me er eendje. We lezen zijn laatste column in BijEen nu met heel andere ogen.
Met het vorderen van de kilometers werd de nog wankele vorm van JKH merkbaar. Toen er wat gaatjes vielen werd het tempo erop aangepast. En onze routeleider RvE boog tijdig weer oostwaarts af zodat thuisbasis Alphen niet te veraf zou komen te liggen. JKH kon deze geste wel waarderen en kon zo “nuttige kilometers” maken om zo verder te bouwen aan zijn vorm. Zijn knie hield het overigens prima, zei hij eerlijk, dus dat schept perspectief op ook voor JKH een mooi seizoen!
Tijdens de tweede helft van de koers bemoeide ook HvE zich wat vaker met het kopwerk. Soms wat al te druistig, bijvoorbeeld als een illegaal aangesloten tweetal naar zijn idee kennelijk gelost moet worden. De uitsloverij heeft een onbedoeld en ongewenst effect: niet het onbekende duo fladdert eraf maar een SOW-broeder.
Eenmaal in Alphen wordt de klim van het Zeeman-viaduct een scherprechter waardoor er niet eens fatsoenlijk gedag gezegd kan worden van onze Alpheneese SOW-er. Per app volgt een welgemeend dankwoord voor “het thuisbrengen”. Zo’n avond als deze heb je nu eenmaal nodig om weer ‘in shape’ te geraken, en met de begenadigde familiegenen van JKH mogen we daar het volste vertrouwen in hebben.
Langs de Gouwe zwengelt Aad het tempo van het overgebleven trio op tot (gelijk hun leeftijd) flink boven de veertig. Een mooi slotakkoord van een fris maar zonovergoten avondje. Eenmaal thuis zien we dat we dankzij de onvolprezen routeleider een mooi achtje gereden hebben. Onderwijl overdenkt een woerd met koppijn nog eens zijn roekeloze oversteek.
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
