De wegen leidden deze avond naar de Stek (RvE, KG), de Brug (JvE), Flora (CvE), Gouda (JV) en Spaakenburg (EK). En zo kon het gebeuren dat geen van de routeleiders aan de start konden verschijnen, hetgeen voor enige paniek zorgde op het Gemeenteplein. Want wekelijks verwend met de specifieke expertise van RvE, JvE, EK en CvE stond het SOW-peloton nu zonder leider op het plein. Even werd er nog gekeken naar HvE, maar de nestor lachte slechts wat schaapachtig terug: “Uuhh, ik? Routeleider?”. En zo stond daar een ronduit stuurloze groep op het Gemeenteplein. Het had zo’n mooie avond kunnen worden, maar hoe kom je in vredesnaam weer terug zonder de aanwijzingen van Eelco, de gangmakerij van hoffotograaf Christian, de originele routevondsten van Jurriën en de besluitvaardigheid van rNee. De gerede twijfel dat we ook zonder een routeleider op pad zouden kunnen, deed ons bevriezen. Daar stonden we dan op ons plein: verlaten, stuurloos, verweesd, zonder leider, zonder Mozes die ons door de woestijn zou kunnen leiden.
Het had zo’n mooie rit kunnen worden. Okay, er stond wat wind, maar de opkomst was ondanks de afzeggingen nog voldoende om elkaar uit de wind te rijden. We hadden lekker rustig kunnen beginnen, hoewel we het in Boskoop Oost er al best hard aan toe zou kunnen gaan. Een TK en TvdH zouden ons reeds daar het licht uit de ogen kunnen rijden.
Het had zo leuk kunnen zijn dat Tim ons zijn vers aangekochte stulpje zou tonen waar hij vanaf medio juni de boel gaat verTimmeren. We zouden in volle vaart Boskoop uitdenderen met een vroege klim over de N11 heen, waar uitslovers als TK en HvE de boel uiteen zouden rijden, hetgeen Tim hen haastiglijk zou komen meedelen: “Het spul ligt nu al in stukken!”.
In plaats daarvan stonden we nog besluiteloos op het Gemeenteplein, want tja… zonder RouteLeider, wat moet je dan?
Indien we wél een RL (Rechts!Links!RouteLeider) in ons midden hadden gehad, dan hadden we ons onderweg geen zorgen hoeven maken over waar rechts en waar links te gaan. De RL had ons erin voorgegaan, we hadden slechts te volgen gehad. Het enige waar we ons mee bezig hadden hoeven houden was in het spoor te blijven van de jongelingen die ons ongetwijfeld het tempo zouden opleggen. Een Tim, Thijs of Thomas zou ons in heerlijk vlot tempo op sleeptouw nemen, zigzaggend door Meije’s dreven. We zouden vanwege een wegafsluiting moeiteloos de weg hebben vervolgd, dan maar via de landschappelijke Rondweg rond Zegveld. We zouden beukend tegen de vlagerige wind in onze weg vinden richting het Verlaat van Woerden. We zouden halt houden als achterin het ‘Ho’ klinkt, omdat nog niet alle benen uit winterslaap zijn.
Zo had het kunnen gaan, maar in plaats daarvan stonden we nog ontheemd op het Gemeenteplein als gemeenteleden zonder voorganger, als koor zonder dirigent of Oranje zonder bondscoach. De moed zonk ons in de wielerschoenen, wat moesten we zonder ook maar één RL?
En dat terwijl we natuurlijk al kilometers hadden kunnen rijden. We zouden richting De Hoef de wederopstanding kunnen beleven van JWL, die zich notabene vooraan zou melden om daar doodleuk op zwaar verzet zijn trapje zou komen doen. We zouden het verste punt kunnen bereiken om daarna de wind definitief onze rug te laten zien. Tim zou zich vanaf daar even bescheiden als voorzichtig als Ad-ad-ad-ad-ad-routeleider kunnen ontpoppen om ons prachtige lange asfaltwegen te laten berijden, waar waaiers zich zouden formeren. We zouden in plaats van – zoals nu – lamgeslagen op het Gemeenteplein te blijven hangen, ons heerlijk kunnen uitleven op kilometerslange, kaarsrechte trajecten zoals de Achterweg en de Jonge Zevenhovenseweg, waar bijvoorbeeld Thomas en Thijs, maar in hun schaduw ook veteranen als Hans en Marcel, een kopoverkop-spel ontsnappingspoging met de teller op veertig-plus zouden hebben ondernomen. Dat had zomaar kunnen gebeuren, maar in plaats daarvan zochten we op het Gemeenteplein troost bij elkaar vanwege het ontberen van niet alleen een RouteLeider, ja zelfs een ‘Ad-RL’ ontbrak.
Ontredderd telden we nog eens de aanwezigen, stond daar nu echt niet een beetje ‘RL’ tussen? De koppen tellend kwam daar plots JV aanrijden, die zich deze middag nog had afgemeld vanwege theaterbezoek, iets met Comedy Café o.i.d. Ook JV bleek geen geschikte routeleider, want hij had een eigen, korter rondje voor ogen zodat hij slechts een stukje met ons op zou fietsen. Ook deze aspirant RL bleek ons dus niet te redden uit de ontstane impasse.
En dat was zonde, want we hadden zo’n mooi rondje kunnen rijden. Het was droog, niet koud (langlang was niet nodig, het kon heus kortkort) en de avonden lengen zich al lekker. Nu stonden we daar in al onze ontreddering in Boskoops centrum onze tijd te verdoen. We staarden elkaar maar wat aan daar op het Gemeenteplein, maar een initiatief tot rijden werd er niet genomen. Want tja… hoe kom je weer thuis zonder RL? Het werd later en later. Rond half negen hadden we al ver over de helft kunnen zijn. Hadden we gemerkt dat de benen van EC ook weer prima in orde zijn, net als die van AvH. Of die van HvE, die in toverdrank lijkt te zijn gevallen.
Langs het Aarkanaal zou zich ongetwijfeld een eindspurt hebben ontwikkeld. In het zicht van de vaste camera zou Thomas zich nipt ontdoen van Taaie Tim, met daarachter een van zijn perfecte leadout genietende Thijs. De sprint zou de groep hebben verscheurd, reken maar. Pas rond de Alphense hefbrug hadden de brokstukken zich weer tot één ploeg gesmeed, om vervolgens ook langs de Gouwe weer tot kleine delen te versplinteren. Vooraan zou bijvoorbeeld een Adriaan de boel op slot proberen te gooien, door breeduit links te blijven fietsen op het smalle fietspad. Pas als het fietsbelletje van HvE zou klinken, zou de rest er voorbij kunnen denderen. Iemand als Thijs zou de sprint dan winnen, maar zou zich bijvoorbeeld af kunnen vragen of deze sprint officieel wel meetelde. De sEckretaris zou hem geruststellen en hem er vast wel mee feliciteren.
Wat hadden we een mooie avond kunnen hebben. Terwijl we nog besluiteloos op het plein stonden om het ontbreken van de RL’s te betreuren, zagen we onszelf weer terugkeren van een rit die we tóch gereden hadden. We hoorden onszelf enthousiast spreken over een prachtige tocht en dat we toch nog thuis waren gekomen. We bleken onderweg op elkaar gepast te hebben, uit de wind te hebben gereden, tijdig links en rechts te hebben geroepen, sprintjes te hebben getrokken, zelfs een foto te hebben genomen, ja … we hadden een training genoten zelfs zónder RL. Het blijkt te kunnen! Maar we blijven uitzien naar terugkeer van onze deskundige en gewaardeerde routespecialisten, ook al is het er maar eentje.
De RL ontbrak, leve de RL!
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
