Grinta a Strade Bianche

Het vroege kwartiertje aan oponthoud doet ons niet uit het veld slaan. We rijden met het windje in de rug vlot verder richting verste punt en de in het vooruitzicht gestelde gravelpaadje. Via Papekop en Oudewater draaien we de Hoenkoopse Buurtweg op. De allerminst afzwakkende wind waait daar weliswaar recht in de snuiten maar het tempo gaat er dankzij kopbeurten van TvdH, SV en CvE stevig op. Nogal onverwacht ligt hij daar plots links: de Strade Bianche, ons doel van de avond. Via een verstopt fietspaadje draaien we het gravel op, onze luchtbandjes wederom op de proef stellend. “Nu niet zo hard rijden, dan kunnen we er even van genieten”, horen we de RL prediken en gehoorzaam kijken we al pedalerend goed om ons heen en zien inderdaad prachtige poldergezichten. Het Hoonaardpad, zoals deze Strade in goed Nederlands heet, blijkt minder onbekend dan gedacht, maar het is het waard om minimaal één keer in het seizoen te bezoeken. Prachtig! “Mooie route René!”.

Aan het einde van de Strade draaien we langs enkele fierljeppende fierljeppers de Oost-Vlisterdijk op om direct zijn immer imiterende West-Vlisterdijk te volgen. Het is daar dat JvE zich op kop in malendemaalhouding zet. Kilometerslang bepaalt hij het (hoge) tempo, waarna ook TvK ons op sleeptouw neemt. We zijn dan inmiddels via de Bilwijkerweg (“auto voor auto achter”) tot in Stolwijk geraakt. René weet er fenomenaal en feilloos de weg (“Hortensialaan, ja hier moeten we in”) en met vooral zicht op de kuiten van CvE denderen we richting Gouda. Ook het sterke fietsen van RvE valt op. Als dit is wat hij ‘verstoppen’ noemt, dan moeten we ons bergen als hij zich in de kijker wil rijden. Hij reed vanavond als een jongeling, of misschien blijft de handelsman dat wel voor altijd.

Nabij de kaasstad dompelen enkele SOW-ers zich in een fiks ondergelopen wegdek, maar zij hadden daar toch echt links over moeten steken. Als de gelederen zich weer verenigd hebben, zet de koers zich verder op de Veerstalblok richting het westen. De wind waait nog naar hartelust, zo merken we langs de Hollandsche IJssel.

Langs de Provinicialeweg richting Moordrecht wordt ons fietsen verstoord door werkzaamheden aan het fietspad. Meerdere malen moeten we afzettingen omzeilen door enkele meters via de berm te klunen. Met de grassen onder de schoenen nestelen we ons weer in formatie. We fietsen langs Thijs’ expanderende werkgever die zo succesvol aan de weg timmert. Of bij die timmerwerkzaamheden spijkers zijn gemorst, of dat het nog een verlaat gevolg was van de stootlekkage eerder op de avond, maar Hans’ bandje begon vandaar te glibberen op zijn velgje. Met een afloper waar de lucht langzaam uit het het rubber verdween verloor de sEckretaris vooral in de bochten grip. Eerlijk gezegd was ook de meeste lucht wel uit zijn oude lijf verdwenen.

De Coenecoopbrug werd gretig verorberd en ook op de Henegouwerweg was er Genehouwen aan. In Boskoop werden de rijen weer gesloten en kon er afscheid van de oosterlingen genomen worden. René werd bedankt voor de prachtige route, werkelijk een Strade Favoloso!