SOW hoezee!

De reparAadsiewerkzaamheden van Aad en het Nederige en Hoffelijke rijden van Dennis, zorgden ervoor dat de groep de groep bleef. Voorin werd er verantwoord gekoerst waarbij het soms opletten was op paardentrailers die zomaar het fietspad opdraaien. Richting Polsbroek klonk als vanouds het “Ho” door de weidse polder. Op het smalle fietspad rijd je elkaar met wind van opzij zo ‘op de kant’, hetgeen de meest vakbekwame renners deed suggereren om vooral in ‘subwaaiers’ te gaan rijden. Die aanpak loonde, en zo goed en kwaad als dat ging, weerstonden we de vlagerige wind inderdaad met diverse ‘subwaaiertjes’.

Eenmaal aangekomen op het verste punt draaiden we onze konten richting de wind. De klim naar de Lekdijk werd door de meesten behoorlijk gulzig genomen, renners met minder parcourskennis kwamen er – verrast door de klim – zelfs met de voet aan de grond te staan. De ONO-wind blies ons op de dijk richting Schoonhoven, de verleiding werd weerstaan om er een Kommetje te noteren. In plaats daarvan werd er barmhartig naar elkaar omgezien om vooral als groep in het het zo schone Hoven te arriveren. Genietend van de zonovergoten Hollandse polders reden we door totdat restaurant De Vlist ons wenkte met uitnodigende (gereserveerde?) zitjes. We genoten er fris van koffie en fris en van slagroom met al of niet een appelpunt eronder.

Na het gezellige verpozen trokken we met elkaar de rekening van de vrijwillig daartoe aangewezen Koen leeg, maar hij mocht deze klap met een tikkie beantwoorden. Richting Haastrecht krulde het blauwe lint zich met een vaart langs de kronkelige Vlist-vaart. Van het profijt van ONO werd volop genoten, ook op de Steinsedijk richting Gouda. Op de Voorwillenseweg werden we verrast door een wegopbreking die slechts met enige creativiteit genomen kon worden. Geen SOW-er kun je stoppen.

De tocht door het plassengebied werd het waterLoo voor JW. “Helemaal kapot” kwam hij erachter hoe ver Reeuwijk eigenlijk van Boskoop ligt. Met ontferming bewogen pasten we onze kruissnelheid aan, zodat we ‘en-groupe’ bleven. Dat lukte prima, tot er een bordje ‘Kaagjesland’ werd gepasseerd. De rit explodeerde en de blauwen (plus een enkele gele en rode) zochten een plek in een demarrage die er weer als vanouds uitzag. GH (die zich tot dan kranig geweerd had) keek zijn ogen uit: “wat gebeurt hier?”. JvE duwde op Kaagjesland zijn Pinarello als eerste voorbij de denkbeeldige finishlijn. Maar daarmee was het gejakker nog niet voorbij, want ook Berkenbroek en Zuidwijk bleek tot het afsprintgebied te behoren. Clubjes blauw verspreidden zich tot her en der en als jonge honden werd Boskoop ingedenderd.

Het seizoen was begonnen en wat voelde het ons goed. Vond ook Jan-Willem die ons eenmaal thuis vriendelijk per app bedankte voor de geboden hulp. Ach, zo doen we dat. Of zoals dat op het Vlister terras op z’n oud-Hollands geklonken had: “SOW hoezee!”.