Vijftien SOW-ers verplaatsen zich om 05.00 uur ’s ochtends vanuit Boskoop, Alphen, Gouda, Appel en Staphorst naar La Bresse. Eentje (JV) is daar dan al na een meerdaagse solorit per fiets. Allen kijken uit naar een vierdaags SOWeekend dat inderdaad in vele opzichten niets te wensen zou overlaten.
Onderweg naar Frankrijk worden we getrakteerd op een omleidingsroute dwars door Luikse wijken, hetgeen de voortgang ernstig belemmerd. Er is driftig onderling contact over ieders positie in de autokoers en ook wordt de eigenaar van het huis op de hoogte gehouden van onze veranderlijke te verwachten aankomsttijd. Door alle oponthoud is het veld aan wagens behoorlijk uiteen geslagen en bevindt prompt de wagen met de te betalen borg zich achter alle anderen. Jeroen ontvangt de eigenaar en laat zich instrueren. De borg wordt later die dag in cash alsnog aan de verhuurder overgedragen.
Jurriën had vier prachtige routes bedacht met soms zeer originele (steile) vondsten. Het Routeboek stond er vol mee, keurig ondersteund door kaartjes, hoogteprofielen en percentages. De eerste rit zou echter wel iets meer zijn dan een route “om de benen op te warmen”, zoals in het Routeboek was te lezen.
De mannen hadden er zin in en reden verwachtingsvol weg van hun prachtige vakantiewoning. Er werd vertrokken in twee groepen van acht, waarvan de indeling reeds in het Routeboek uit het hoofd te leren was. Reeds na enkele tientallen meters echter klapte Gerard tegen het asfalt, gelukkig zonder erg. Wel had zijn derailleur door de val een wat afwijkende stand ingenomen, maar gelukkig zat mecanicien CvE bij hem in de groep. Met risico op afbreken werd het euvel verholpen en kon Gérard meer fietsen.
De allereerste klim deed zich al snel aan. Op slechts enkele kilometers vanaf ons onderkomen begon een ruim 8 kilometer lange helling naar de Col de Grande Basse. Een ‘loper’ zoals dat heet, een lekker begin. Maar voor sommigen toch een geheel andere dan herinnerd. Met de kuitjes opgewarmd waren ook direct de eerste onderlinge krachtsverschillen zichtbaar. En die waren al fors.
Ook op de volgende klimmetjes rond de meren van Longemer en Gérardmer was het een zoeken naar vorm, positie, houding, zit en kadans. Jurriën had goede benen overgehouden aan zijn recente bezoek aan de Mont Ventoux, en ook Thomas toonde zijn klasse na zijn onlangs nog genoten, twee kilometer lange training met de professionals van de Visma-ploeg. Daarachter krioelden andere getalenteerde SOW-ers in hun zucht om zichzelf te overtreffen. Na de serieus te nemen Haut du Tôt en een heerlijke afdaling, werd er afgeslagen naar de Col du Haut de Fouchure voor een slingerende klim door open terrein waar de percentages soms ernstig opliepen. Enkele haarspelden tikten de 10% aan, hetgeen best pijn deed. In het staartje van de klim liet de hellingshoek ons de macht van de zwaartekracht voelen. Het was daar dat de in de berm neergeplofte rNee deze per direct onvergetelijke ‘Fouchure’ afdeed met een diskwalificerende “Wat een rotklim!”. De ernst van de klim had eerlijk gezegd ook de routebedenker verrast, zo veel ellendigs was voor een eerste dag niet zijn bedoeling geweest, gaf hij toe.
foto_2024-09-19_02
foto_2024-09-19_03
foto_2024-09-19_04
foto_2024-09-19_05
foto_2024-09-19_06
foto_2024-09-19_07
foto_2024-09-19_08
foto_2024-09-19_09
foto_2024-09-19_10
foto_2024-09-19_11
foto_2024-09-19_12
foto_2024-09-19_13
foto_2024-09-19_14
foto_2024-09-19_15
foto_2024-09-19_16
foto_2024-09-19_17
foto_2024-09-19_18
foto_2024-09-19_19
foto_2024-09-19_20
foto_2024-09-19_21
foto_2024-09-19_22
foto_2024-09-19_23
foto_2024-09-19_24
foto_2024-09-19_25
foto_2024-09-19_26
foto_2024-09-19_30
foto_2024-09-19_31
foto_2024-09-19_32
foto_2024-09-19_33
foto_2024-09-19_34
foto_2024-09-19_35
foto_2024-09-19_37
foto_2024-09-19_38
foto_2024-09-19_36
foto_2024-09-19_29
foto_2024-09-19_28
foto_2024-09-19_27
foto_2024-09-19_01
Eenmaal weer afdalend op weg naar de laatste opdracht van de dag (de Col de la Croix Moinats) voelden de benen weer ontspannen. De 4 kilometer aan 5,7% gingen uiteraard niet vanzelf, maar de wetenschap dat het de laatste keer bergop was, scheelt natuurlijk veel in de pijn. Hoewel ‘laatste’ keer bergop: … de dagelijkse aankomst naar onze accommodatie verliep via een stratencircuit waar de stijgingspercentages ver boven de tien uitstegen. Dat was nog eens thuiskomen, zeg. Het SOW-peloton spatte er elke dag op uiteen, om vervolgens één voor één amechtig hijgend onze inpandige garage te bereiken. Uitgeblust maar voldaan werden de karretjes in de ruime berging (ideaal!) geparkeerd (en werden hoofden gestoten als vergeten werd er te bukken).
Na afloop van deze eerste rit werden de sterke verhalen tussen de twee thuisgekomen groepen uitgewisseld. Er waren tevreden renners (JKH, in supervorm, sprak veelzeggend niet langer over “bergen” maar over “heuvels”), en er waren minder tevreden lieden zoals rNee die het nog steeds een “rotklim” vond. “Volgend jaar naar Drenthe”, opperde hij alvast.
Enthousiaste bergervaringen vlogen door de kamer, alwaar tevens andere bergen (pannenkoeken) ontstonden. Christian en JKH bakten behendig de stapels. Een fikse klus voor 16 man. Het was net als met fietsen: je bent uren bezig met klimmen om na een kwartiertje dalen weer beneden te staan.
Verwachtingsvol wat de volgende dag zou brengen, werd er na een gezellige hang- en zitsessie bedwaarts gegaan. Het was snel stil in huize ‘Perce Neige’.
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
