Vrij fraaie bevrijdingstocht

Na één van de drie tussenstops volgde de Zevenheuvelenweg, waar we zoals de naam het zegt meerdere klimmetjes achter elkaar voor de wielen kregen. Nergens super lastig, maar soms fel genoeg om het zuur blijvend in de poten te blijven hebben. Gelukkig ging er niemand op stuk. Het liet zelfs ruimte om te genieten van de mooie vergezichten hier.

Het is een rustige rit, in de zin van dat er weinig hinder bestaat van andere Freedomrijders. Er zijn er die er voor even ons wiel kiezen, maar verder blijkt het prima rijden zo met z’n vijftienen. Heerlijk!

Als we de Waalbrug van Nijmegen genomen hebben (met HvE als ‘betonklimmer’ gulzig voorop) draaien we de lange, lange, o zo lange rivierdijk langs de Waal op. Eindeloos trappen we een stevig tempo weg, dat alles in het zog van TK en MHo die er samen een familiefeestje van maken. Mede omdat een zwijgzame verstekeling weigert om over te nemen.

Nabij Doodewaard hebben we te wachten voor een lokaal bevrijdingsoptocht. Het luidruchtige spektakel verplaatst zich op versierde boerenkarren, op muziek die overigens precies het favoriete genre van Tim blijkt te zijn. We krijgen een omweggetje gewezen die ons verderop inderdaad weer op de dijk brengt.

Als we eenmaal de rivier onze rug toekeren, zien we voor ons een ongevalletje gebeuren. Een fietser komt er ten val door een plots afslaande trekker. Henk verleent er eerste hulp aan lijf en leden, en Christian ziet om naar de fiets van de getroffen renner, die dankzij de kordate hulp van de SOW-ers weer verder kan.

In Opheusden hebben we onze laatste opsteek. We krijgen daarvandaan nog een lastig stuk tegenwind langs de Nederrijn, die we bij Doorwerth oversteken. We maken er een tamelijk ingewikkelde lus om aan de voet te geraken van de Italiaanse weg, waar door de meesten naar is uitgekeken, want iedereen heeft er inmiddels wel een PR staan die hoognodig aangescherpt moet worden. Dat lukt Christian onmogelijk, want zijn voorderailleur verkiest deze dag slechts het grote blad, zodat klimmen moeizamer dan gewenst gaat. Knap dat je überhaupt boven komt dan.

In de laatste vijftien kilometer verschakelen zowel Ton als Hans in een klimmetje hun ketting eraf, hetgeen je niet zou verwachten van zulke ervaren renners. We rijden met z’n allen met een voldaan gevoel Arnhem in en treffen bij de finish het duo JKH-GH aan. We laten er ons vredesfrietje goed smaken. Waarna we onze geparkeerde fietsen ophalen om weer huiswaarts te gaan. Henk moet met foto’s aantonen dat die gouden bike toch echt van hem is, maar gelukkig schat de organisatie hem inderdaad in als een eerlijk en oprecht man.

Het was een voorspoedige tocht, op een mooie bevrijdingsdag. Met zo’n pracht opkomst was het een heuse clubbeleving, waarop we blij en dankbaar mogen zijn voor de vrede en vrijheid waarin we mogen fietsen én voor wat we in elkaar mogen ervaren. SOW hoezee!