Een dijk van een klassieker

In Bergambacht ligt het pontje reeds klaar en is er andermaal gelegenheid om een reepje te verorberen. Eenmaal aan de overtoom rijden we oostwaarts en merken we hoezeer de wind ons (op de heenweg) gunstig gezind zal zijn. We rijden lekker door van de ene (Lek) naar de volgende rivier (Merwede). De klim over de rivierbrug is serieus, maar we doen het allemaal stoer voorkomen dat het ons geen enkele moeite kost. In de afdaling aan gene zijde glibbert Hans bijna het bochtje uit, oorzaak: lekke achterband. Ook hier proeven we het genot van een geavanceerd pompje. Dit keer is ’t het elektrieke driftkikkertje van Jurriën. Met 8 gloednieuwe barretjes in het achterbandje kan ook HvE zijn reis vervolgen.

Kort daarna rijden we het vestingstadje Woudrichem in. Routebedenker JvE had ons een aantrekkelijk tochtje langs de vestingpunten bedacht, maar we duiken niet het fietspad op maar nemen – met onze fiets op de schouder – gek genoeg de trap. Dat moeten we in 2039 maar anders doen.

Vlak voor Dreumel treffen we voor het eerst onze rijkdom van de dag: de volgwagen! Bestuurd door onze onvolprezen JKH die ons – nog geblesseerd van een val tijdens een solo-rit – spontaan zijn diensten aanbood. We zijn er blij mee, want hoe handig! We graaien in de kofferbak naar onze reservereepjes, bananen, supplementen of andere spullen. En nemen tegelijk even de tijd om de billetjes of ledematen weer wat rust te gunnen. We zouden de gehele dag plezier ondervinden van de volgwagen die regelmatig ons pad kruiste. En er waren erbij die zich deze dag heilig ten doel hadden gesteld: zorg dat je niet naast JKH komt te zitten!

Ter hoogte van Nijmegen wordt het terrein heuvelachtiger. We bedwingen een fraaie klim die bovenop eindigt bij een sprookjesachtig gebouw, dat ‘Jachtslot Mookerheide’ blijkt te zijn (zie SOWeetje).

Na Groesbeek rijden we tamelijk ongemerkt Duitsland binnen. Bij het plaatsnaambordje ‘Kranenburg’ zetten we eerst de Kranenburgers op de kiek (“voor oma”), waarna we onszelf als groep vastleggen. We hebben ons verste punt gehaald!

Op klokslag 12 uur, de afgesproken tijd, arriveren we bij ‘Schnellrestaurant Peters’, what’s in a name. De kaart is uitzonderlijk ruim, de keuze derhalve reuze. Gerard had de in de app gemaakte grap (een zogeheten ‘appgrap’) letterlijk genomen en bestelde zich vertwijfeld inderdaad dan maar een schnitzel. Maar hij was gelukkig niet de enige, want op meerdere borden was zo’n reuzenlap te vinden (een zogeheten ‘laphap’). De rest deed zich tegoed aan royale pastaborden. Adriaan overwoog nog een biefstukje te bestellen voor in de broek.

Na de riante maaltijd is het al snel klimmen geblazen in Nijmegen. Er wordt lekker op uitgeleefd, alsof we niet nog een slordige 170 km hebben te fietsen. We rijden net als bij de Freedomride de Waalbrug over om vervolgens net als op 5 mei jl. de Waaldijk af te werken. Het is een hele kluif, omdat de ZW-wind ons vol in de flanken raakt. We hebben elkaar hard nodig, voor het eerst deze dag is het stilletjes in het peloton. Hier hadden door de bruuske omstandigheden zomaar slachtoffers kunnen vallen maar zij worden door ploeggenoten uit de wind gehouden. Ook hier zien we JKH met zijn volgwagen bereidwillig in de berm staan, maar we rijden hem voorbij. Net voorbij Dodewaard treffen we onze trouwe volger wederom, en daar pikken we nog wat reepjes en ander proviand mee.

Op de dijk langs de Nederrijn, net als we Opheusden achter ons hebben liggen, zien we HvE links de dijk afrijden. Hij roept nog wat onverstaanbaars, om vervolgens haastiglijk in de bossages te verdwijnen. Deze abrupte sanitaire stop doet de groep weliswaar ongewenst stilhouden, maar het zou de sEckretaris in het vervolg van de rit merkbaar goed doen.

Geleidelijk aan zien we het terrein veranderen. Het rivierengebied (wat een dijken hebben we toch in NL) laten we achter ons en zien onszelf meer en meer door bossen rijden. Precies wat Jurriën voor ogen had toen hij de lus bedacht. De beschutting is ons zeer welkom en met de groeiende vermoeidheid in hoofd en leden komt deze boeiende omgeving ons prima uit. Marcel rijdt nog een keer lek en we zien onze voorzitter voorliggen.

De klim bij Austerlitz nemen we als ware het een speeltuin voor volwassenen. Zowel vooraan als achteraan wordt er volop gekoerst en genoten.

JKH laat ons weten een geschikte eetgelegenheid te hebben gevonden (‘Woodz’ in Zeist) en daar blijkt geen woord aan gelogen. We krijgen als ploeg een gezellige, overkapte hoek aangewezen. De cola’s en appelpunten gaan er goed in. Op mobieltjes kijken sommigen hoe het profpeloton deze dag een ritje van slechts 184 kilometertjes rijden.

Rijden langs de ons bekende plaatsen als Rhenen, Amerongen, Leersum en Zeist is als altijd een feestje, zo ook de mooie omgeving bij Bunnik. De route leidt ons vervolgens dwars door de stad Utrecht. Ook langs de lange vaart door De Meern rijden we keurig in gelid, zodat bij iedereen de overtuiging groeit dat de klus geklaard zal gaan worden. JKH biedt zich nog even aan, maar behalve even van de fiets wordt er niets meer uit de volgwagen genomen.

In Harmelen voelen we spetters, die van druppels, klodders, stralen tot leeggegoten emmers worden. In Woerden zijn we al doorweekt en wordt er besloten de Mac maar niet te bezoeken. Koud is het weliswaar niet, maar zo nat als nu hebben we SOW-ers nooit eerder gezien. Het voldane gevoel is er niet minder om. We arriveren op het Gemeenteplein waar we elkaar hartelijk complimenteren (en terecht!), en zeggen elkaar met een warme (en kletsnatte) groet gedag.

Tot ziens Kranenburg Classic … tot over 14 jaar!