En daar was het: witte rook! Na een zenuwslopende hussel, onthulde Erwin – door de notaris daartoe bevoegd –, onder luid klokgelui de teamindeling. Er was daarbij zegen van boven, want de beide RouteLeiders werden keurig verdeeld over de twee teams. Terwijl team 2 nog even op Gouwenaar TK wacht (die aan oostzijde lijdzaam voor slagbomen stilstaat), vertrekt team 1 voortvarend tot ook zij worden opgehouden door aan de westkant neergelaten slagbomen.
Routeleider Eelco heeft een lus naar Woerden in gedachten. Met duidelijke instructies krijgen we te horen links dan wel rechts te gaan. We hoeven slechts te luisteren en dan komt het allemaal goed. Zo rijden we als makke carolaatjes achter de RL aan, in vol vertrouwen dat we de route volgen en nergens te dwaashard gaan. We linksen en rechtsen ons door het centrum van Woerden heen om ten noorden ervan Zegveld te bereiken. Behalve de RL heeft ook Koen dan al flinke kopbeurten verricht, evenals Aad en Tim. Ook Hans en Erwin zien we vooraan, maar dan verstandig genoeg met mate. Als ook Henk zich van zijn beste kant wil laten zien en beleefd wat kopwerk verricht, moet hij dat direct bezuren. De machtige kuiten spreken even een andere taal. We horen hem zachtjes roepen om zijn Carla. Hij kan rekenen op wat mentale ondersteuning van met name de routeleider. “We brengen iedereen thuis, vriend, iedereen!”
In de Meije hebben we vooral last van de laagstaande zon. De koperen ploert schijnt ongemeen fel, recht door onze brilleglaasjes tot diep in de pupillen. Op sommige momenten rijden we puur op de gok en hebben we onze andere zintuigen (en elkaar) nodig om te weten of we veilig zijn. In Zwammerdam verkiest de RL de noordelijke zijde van de Oude Rijn, waar het tempo er nog eens flink op gaat. We horen ergens nog zachtjes ‘carla’ roepen, maar het zevental blijft gelukkig een zevental.
Als EC de klimrondo richting Alphense hefbrug in hoog tempo nemen wil, wordt hij door de RL op andere gedachten gebracht om meer leed achterin te voorkomen. Via het door de zon prachtig beschenen Rietveldsepad komen we op de Compierekade waar – hoe kan het anders – de eindspurt wordt ingeleid. Het is Aad die samen met Koen al van (veel te) ver op topsnelheid komt te liggen. Hans houdt het gat met hen overbrugbaar, zodat Tim – zeer dankbaar voor deze geste – met een laatste jump alsnog over KG en AvH heen vliegt. Erwin en Eelco laten de sprintuitsloverij aan zich voorbijgaan en blijven barmhartig bij Henk.
Moraal van dit verhaal: 1. Ook sterke kuiten leveren soms gewoon ff niet, 2. Achter zo’n RL vind je voor zeker je weg en 3. Bij nood gewoon de heilige Carla aanroepen.
Habemus papam… maar wij hebben de SOW!
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
