Er was hogere wiskunde aan te pas gekomen om tot een groepsindeling te komen, maar het was gelukt! Twee Gruppo’s waren reeds op weg gegaan voordat het laatste kwartet op deze frisse morgen van start ging. Hans had de route in zijn klokkie, Tim in zijn koppie. Het duurde even voordat Hans gewend was aan zijn functie van routeleider, waardoor het regelmatig voorkwam dat Tim al links of rechts was gegaan voordat de gelegenheidsrouteleider het had aangegeven.
De route naar Kinderdijk was weer eens een andere dan voorheen, zo merkten we onderweg. Deze verandering van spijze smaakte prima: hoe verfrissend!
Ook fris was het weer. Met slechts enkele graadjes boven het vriespunt, was het belangrijk in beweging te blijven en goed aangekleed te zijn. Zelfs Tim reed langgebroekt rond. Nou, dan is het fris hoor!
In Krimpen aan den IJssel voerde de navigatie ons over een nieuw stuk autoweg wat om een hachelijke oversteek vroeg. We kwamen veilig aan de overkant.
In Krimpen aan de Lek misten we net de pont. Een geschikt moment om wat meegenomen repen, vruchten en boterhammen weg te duwen. Eenmaal op de pont genoten we van een overdekt plekje, want het was inmiddels wat gaan miezeren.
De welbekende molengang bij Kinderdijk blijft het genieten waard. En met enige fantasie waren ook de kilometers daarna om van te genieten, hoezeer zware tegenwind dat genot ook wilde dwarsbomen. Maar de wijze waarop het kwartet zich kop over kop niet gewonnen gaf aan de natuurelementen, was om van te smullen. Op de Lekdijk naar de pont toe trok Tim nog eens flink door, maar het viertal bleef in elkaars gelid. Op het veer werd een tweede stop ingelast om andermaal wat voer naar binnen te werken. Het was voor alle vier voldoende om het restant van de koers te voltooien.
Gaandeweg werd duidelijk hoe bepalend Tim en ook Adriaan waren voor de kruissnelheid. Als ware windbrekers zetten zij zich steeds nadrukkelijker op kop, hoewel ook Hans en Martin daar soms te zien waren.
Het harmonieuze rijden van de vier bracht hen er toe niet eens af te sprinten op Kaagjesland. Elkaar in een sprint de loef afsteken paste niet in het koersbeeld, daarvoor hadden ze elkaar onderweg te veel geholpen. En terwijl op laatste benen Boskoop werd genaderd, reden we in het Zuidwijk een ander SOW kwartet achterop. Erwin stond nog wat geschrokken van zijn val naast zijn fiets. Na een korte bijklets vervolgden wij onze weg richting Boskoop, waar op initiatief van Adriaan toch een korte, maar niet minder enthousiaste afsprint volgt. Tim rijdt zich glorieus en na alle noeste arbeid welverdiend naar de bloemen.
Een mooie groepsprestatie waarbij geen van de vier de anderen had willen missen.
Uw verslaggever ter plaatse: Hans van Eck
